بررسي تاثير مداخله آموزشي دراتخاذ رفتارپيشگيرانه از سوانح و حوادث جاده اي توسط رانندگان بين شهري شهرستان جوانرود

چكيده : تصادفات جـاده اي يكـي از علـل مهـم مـرگ و ميـر وناتواني جسمي در جهان مي باشد. در كشورهاي توسعه يافته به ازاء هر ده هزار وسيله نقليه 1 تا 5 /2 نفر و در كشورهاي در حال توسعه 3 تـا حـداكثر 15 نفر در سوانح رانندگي جان خود را از دست مي دهند. اين شاخص براي ايران 29 گـزارش شـده اسـت. در نتيجه اغلب قربانيان تصـادفات در سـن اشـتغال قـرارداشــته و از ايــن نظــر خســارت اجتمــاعي و اقتصــادي جبران ناپذيري به جامعه وارد مي نمايند. روش مطالعه: اين مطالعه در سال 92 در مورد راننـدگان بين شهري شهرستان جوانرود انجام گرفـت . نـوع مطالعـه مداخله اي بـود. اطلاعات در سه دوره زماني ( قبل از آموزش ، دو ماه بعد و شش ماه بعد ) جمع آوري گرديد كه پس از ورود داده ها به كامپيوتر مورد آناليز قرار گرفت. در اين مطالعه 82 تن از رانندگان بين شهري شهرستان جوانرود در مداخله آموزشي شركت نمودند كه 30از نفر آنان رفتار سنجي صورت گرفت . يافته ها : 6 /46 درصد رانندگان قبل از آموزش رانندگي با سرعت مطمئن داشتند كه پس از مداخله آموزشي صورت گرفته به 3/ 53 درصد افزايش يافت . 3 /43 درصد رانندگان هرگز در حين رانندگي از گوشي همراه استفاده نمي كردند كه دو ماه بعد و شش ماه بعد از مداخله آموزشي به ترتيب به 6/ 46 و 50 درصد ارتقا يافت . بحث و نتيجه گيري: نتايج اين مطا لعه نشان داد كه با آموزش برنامه ريزي شده و مبتني بر هدف ميتوان رفتارهاي پر مخاطره را كاهش داده و با رانندگي ايمن تر و رعايت نكات ايمني شاهد كاهش تصادفات رانندگي و در نتيجه كاهش خسارات جاني و مالي ناشي از آن شد.