تحليل نقش سرمايه اجتماعي در تحقق جامعه ايمن (نمونه ي مورد مطالعه: شهر كاشمر)

جامعه ايمن، جامعه ايست مبتني بر پيشگيري از حوادث كه متكي به مشاركت مردم و دخالت مسئولين محلي و همكاري هاي بين بخشي مي باشد. همچنين سرمايه اجتماعي مجموعه اي است از توانايي اشخاص براي همكاري با يكديگر در قالب گروهي و سازمان هاي مختلف جهت نيل به اهداف مشترك. قسمتي از نوسانات رفتار افراد نسبت به همديگر و محيط زيست شهري به سرمايه اجتماعي آنان مربوط مي شود. به عبارت ديگر سرمايه اجتماعي به عنوان يكي از اساسي ترين عناصر تعيين كننده رفتارهاي اجتماعي محسوب مي شود. سرمايه اجتماعي قادر است از نظر اجتماعي با ايجاد همبستگي اجتماعي، از نظر فرهنگي با ايجاد تعهد اخلاقي، از نظر اقتصادي با كاهش هزينه ها و از نظر سياسي با ترويج شكلي جديد از سياست گذاري با مشاركت مردم در جهت ارتقاي شاخص هاي مطلوبيت زندگي شهري مؤثر باشد. براساس اين پشتوانه نظري، در اين نوشته سعي مي شود تا نشان داده شود كه ميزان شاخص هاي جامعه ايمن، رابطه مستقيمي با ميزان سرمايه اجتماعي جامعه دارد. فرضيه تحقيق بدين صورت است كه، بين شاخص هاي سرمايه اجتماعي و شاخص هاي جامعه ايمن در شهر كاشمر، همبستگي مثبت و معني داري وجود دارد. روش تحقيق مورد نظر توصيفي- تحليلي است و به منظور جمع آوري داده ها، از مطالعات كتابخانه اي و مشاهدات ميداني استفاده شده است. تحليل داده ها نيز در نرم افزار spss با آزمون همبستگي و آزمون هاي تعقيبي انجام گرديده است. نتايج حاكي از آن است كه بين نمايه هاي سرمايه اجتماعي(اعتماد نهادي، گرايش به مشاركت محلي، عضويت در نهادهاي اجتماعي، اعتماد عمومي و احساس امنيت) و شاخص هاي جامعه ايمني( تشكيلات مشاركتي، برنامه هاي مستمر، ارتقاءايمني، ثبت و مستندسازي، نظام ارزشيابي، مشاركت در شبكه بين المللي جامعه ايمن و ...) در شهر كاشمر، همبستگي بالا و قابل قبولي وجود دارد.