حمل و نقل شهري با رويكرد ايمني عابر پياده

قبل از انقلاب صنعتي مهمترين وسيله براي جابجايي انسانها پاهاي آنها محسوب ميشد وبيشترين الگوي سفر، حركت عابرپياده بود. به همين دليل انسان مبناي طراحي شهرها محسوب مي شده ونيازهاي اصلي وي براساس حركت پياده در شهر جانمايي مي شدند. لازم بذكر نيست كه شكل چنين شهرهايي ارگانيك بوده است. اين درحالي است كه پس از ساخت اتومبيل وجابجايي آن در سطح معابر، در اغلب موارد خيابانهايي را طراحي ميكنيم كه الويت را به عبور وسيله نقليه داده است وبنابراين براي شهروندان مكاني را ميسازيم خطرناك، بدون احساس امنيت وخودماني بودن در هنگام حضور در فضاهاي شهري. اتومبيلها روز به روز حاكميت خود را برشهر بيشتر ميكنند وبدنبال آن نقش وحضور عابر پياده در فضاهاي شهري كمرنگ تر ميشود. نتيجه ساختن شهرها با خصوصيات انساني پايين است. فضاها فاقد حس هويت و صميميت و ايمني بوده وانسان به فردي غريبه در فضاهاي شهري تبديل ميشود. يكي از پيامدهاي منفي آن عدم امكان حضور افراد ناتوان وكم توان در فضاهاي شهري است. در واقع با ايجاد فضاهاي غيرايمن ومخاطره آميز، سالمندان وخردسالان امكان استفاده از اين نوع فضاها رانخواهند داشت كه اين خود نقص بزرگي در عملكرد يك محيط شهري امن به شمار ميرود. اكنون در بعضي از نقاط جهان عابرپياده وپياده گرايي الويت اول را در هنگام طراحي شهري وسياست گذاريهاي مربوط به آن دارد زيرا با تجربه دريافته اند كه عابر پياده سبب ارتقا وبهبود محيط شهري با مجتمع زيستي، ايجاد امنيت، افزايش سطح سرمايه اجتماعي، ايجاد حس تعلق و... مي شود.در اين مقاله سعي شده با بررسي اين موضوع پس از تئوريها وفلسفه هاي صاحبنظران وهمچنين مروري بر استانداردهاي كنوني در مورد عابر پياده وفضاي ايمن مخصوص آن به ارايه راهكارهايي در اين خصوص پرداخته شود.