جايگاه برنامه ريزي روستايي در برنامه هاي توسعه كشور با تأكيد بر برنامه پنجم توسعه

روستا و برنامه ريزي روستايي جايگاه مهمي در فرايند توسعه ملي دارد. برنامه هاي پنج ساله توسعه در سطح ملي، مهمترين الگوي برنامه ريزي روستايي در ايران است. نظام برنامه ريزي و رويكردها و راهبردهاي اتخاذ شده در برنامه - هاي توسعه نقش مهمي در موفقيت برنام ههاي توسعه در دستيابي به اهداف توسعه دارد. تحقيق حاضر با هدف نقد و ارزيابي جايگاه برنامه ريزي روستايي در برنامههاي پنج ساله توسعه كشور با تأكيد بر برنامه پنجم توسعه و با محوريت نظام برنامه ريزي و رويكردها و جهت گيريهاي توسعه در محتوي و عملكرد برنامهها دارد. نتايج تحقيق نشان ميدهد به رغم وجود فصل توسعه و عمران روستايي در بسياري از برنامه ها و يا ماده مشخص توسعه روستايي در برنامههاي اخير از جمله برنامه پنجم توسعه،هنوز هم نظام برنامه ريزي بخشي در برنامهها غالب است و بسياري از طرحها و اقدامات مرتبط با روستاها در فصول مختلف و يا مواد متعدد پراكنده است كه اين وضعيت، هم در محتوي برنامه ها و هم در مرحله اجراي آنها باعث عدم هماهنگي و عدم همسويي اقدامات مختلف بخشي در عرصههاي روستايي و در نهايت ناكارآمدي برنامهها شده است.همچنين به رغم اتخاذ رويكردها و راهبردهاي جايگزين در اهداف و سياستهاي برنامههاي اخير توسعه روستايي، طرحها و اقدامات اجرايي در اين برنامه ها، بيشتر تداوم سياست ها و اقدامات گذشته است و رويكردها و اقدامات كالبدي و فيزيكي همچنان در آنها غالب است. نتيجه اين وضع، ناكارآمدي برنامههاي توسعه روستايي و تداوم فقر و محروميت در نواحي روستايي است. بنابراين تحول در نظام برنامه ريزي روستايي با تأكيد بر برنامههاي منطقه اي و محلي و تقسيم كار مناسب و منطقي بين سطوح برنامه ريزي ميتواند در برون رفت از وضعيت فعلي نقش مؤثري داشته باشد