روش هاي سيستمي ارزيابي قابليت خودسوزي لايه هاي زغال‌سنگ

از جمله ويژگي هاي معادن زيرزميني، علاوه بر وجود پيچيدگي در طراحي و بالا بودن هزينه ها، حادثه خيزي اين معادن است. معادن زيرزميني زغال‌سنگ بيشترين سهم را در بد نام كردن اين روش معدنكاري از منظر ايمني دارند، به گونه‌اي كه تونل هاي اين معادن را مي توان به تونل هاي وحشت براي افراد حاضر در آن تشبيه كرد. آتش-سوزي، از جمله حوادث عمده اي است كه هم در معادن زيرزميني و هم در معادن روباز اتفاق مي افتد، اما آتش-سوزي هاي معادن زيرزميني، به مراتب جدي‌تر و خطرناك‌تر از آتش‌سوزي‌هاي سطحي هستند زيرا گرما و محصولات ناشي از احتراق، در محل محصوري جمع مي شوند و بنابراين به مخاطره افتادن جان افرادي كه در چنين محيط هاي محدودي كار مي كنند، افزايش مي يابد و از سوي ديگر، خطر انفجار نيز وجود دارد. همان‌طور كه همواره پيشگيري از وقوع حادثه نتايج مناسب‌تري به همراه دارد براي توضيح در مورد وضعيت خودسوزي زغال‌سنگ و تعيين درجه گرمايش لازم است تا يك برآورد اوليه سريع و دقيق از وضعيت لايه هاي زغال‌سنگ داشته باشيم. اين برآورد اوليه، اطلاعات عمده اي را در خصوص وضعيت معدن و نحوه مديريت آن در خصوص ادامه فعاليت معدنكاري، راه هاي كنترلي خطر خودسوزي و در صورت لزوم تخليه معدن فراهم مي كند؛ بنابراين در اين مقاله به گردآوري روش هاي سيستمي ارزيابي قابليت خودسوزي لايه هاي زغال‌سنگ پرداخته شده است.