بررسي روشهاي تشخيص چهره بعد از جراحي پلاستيك

استفاده گسترده از شاخص هاي زيستي مثل چهره انسان در زمينه تشخيص هويت، موجب به وجود آمدن روش هاي متعدد براي گريز از شناسايي شدن هويت شده است. يكي از اين روش ها تغيير ظاهر صورت با استفاده از فرايندهاي جراحي است كه به آن جراحي پلاستيك گفته مي شود. فرايندهايي كه درجراحي پلاستيك رخ مي دهند مي توانند به طور قابل ملاحظه اي ظاهر چهره را تغيير دهند كه منجر به ايجاد چالش هاي جدي در نحوه كاركرد درست الگوريتم هاي تطبيق و بازشناسي چهره مي شود. ازجمله تغييراتي كه ميتواند در فرايند تشخيص چهره چالش ساز باشد، ميتوان به تغييرات در هندسه وساختار كلي صورت، تغيير در هركدام از اجزاي صورت و تغيير در بافت صورت اشاره كرد. در اين مقاله به بررسي روش هاي مهم براي تشخيص چهره و استخراج ويژگي هاي تصاوير مي پردازيم. اين روش ها عبارتند از تجزيه وتحليل مؤلفه هاي اصلي، آناليز تمايزات خطي، تبديل كسينوسي گسسته، حفظ تصاوير محلي و تجزيه وتحليل مؤلفه هاي مستقل. اين روش ها با اهداف گوناگوني طراحي شده اند. ولي باگذشت زمان توسط ديگر محققان تكامل يافته و برخي مراحل به آنها اضافه شده است تا براي شناسايي چهره استفاده شوند. نكته مهم در رابطه با اين روشها اين است كه هركدام سعي در بهبود جنبه اي از شناسايي چهره دارند و بنابراين نميتوان در مورد عملكرد اين روش ها اظهارنظر قطعي كرد چون هركدام از اين روش ها در شرايط خاصي بهتر از ساير روش ها عمل ميكنند. بررسي هاي ما نشان مي دهد روش حفظ تصاوير محلي به دليل جديدتر بودن نسبت به بقيه، به صورت همه جانبه تر عمل نموده و سرعت شناسايي چهره نيز در اين روش بالاتر از بقيه است.