يك دسته بندي نوين بر روي پروتكل هاي مسيريابي مبتني برموقعيت در شبكه هاي بين خودرويي

در سال هاي اخير افزايش تعداد وسايل نقليه برروي جاده و گسترش حوادث جاده اي موجب توجه بيشتر محققان به شبكه هاي بين خودرويي و سيستم حمل ونقل هوشمند جهت كنترل وضعيت جاده ها و بهبود امنيت و راحتي مسافران شده است.شبكه هاي بين خودرويي يكي از انواع شبكه هاي اقتضايي متحرك مي باشند كه بدون نياز به وجود هيچگونه زيرساختي به سرعت قابل تشكيل هستند .سرعت بالاي وسايل نقليه ، توپولوژي پوياي شبكه و برخي ويژگي هاي محيط موجب شده كه مسيريابي در شبكه هاي بين خودرويي به موضوعي چالش برانگيز تبديل شود.تحقيقات اخير حاكي از آن است كه در بين انواع پروتكل هاي مسيريابي ، پروتكل مبتني بر مكان با وجود شرايط پويا در شبكه هاي بين خودرويي ، عملكرد بهتري نسبت به ساير پروتكل هاي مسيريابي از خود نشان مي دهند. از اين رو در اين مقاله به بررسي برخي از مهمترين پروتكل هاي مبتني بر مكان پرداخته و دسته بندي جديدي براي اين پروتكل ها ارائه مي دهيم . در اين دسته بندي جديد برخلاف پژوهش هاي پيشين توجه بيشتري به استفاده از الگوريتم هاي انتخاب مسير شده است و پروتكل هاي مبتني برمكان را بر اساس بكارگيري الگوريتم هاي انتخاب مسير و عدم بكارگيري آنها به دو دسته تقسيم بندي مي كنيم و تعدادي از پركاربردترين و جديدترين پروتكل هاي مبتني بر مكان را براساس ويژگي هايي چون آگاه از ترافيك بودن ، پيش بيني ، تحمل تاخير، استراتژي ارسال، استراتژي بافر كردن و پوشش در دو محيط متفاوت شهري و بزرگراه مورد مقايسه و ارزيابي قرار مي دهيم.