مروري بر روشهاي تشخيص خواب‌آلودگي راننده

يكي از دغده‌هاي مهم محققان در دهه اخير، كاهش تصادفات جاده‌اي است. در سال 1991 جراحات ناشي از تصادفات رانندگي منجر به مرگ حدود يك بيليون نفر شده است كه اين آمار در سال 2013 به 8.1 بيليون نفر افزايش يافته است . از جمله دلايل مهمي كه درصد زيادي از تصادفات جاده‌اي را شامل مي‌شود و باعث خسارات جبران ناپذير مي‌شود، خواب آلودگي راننده است. خواب آلودگي راننده مي‌تواند به دليل خستگي زياد، عدم خواب مناسب ، زمان رانندگي، خيرگي زياد به جاده و مصرف مشروبات الكلي باشد. لذا تعبيه سيستمي كه بتواند قبل از بروز حادثه حالت خواب آلودگي راننده رابه موقع و بلادرنگ تشخيص دهد و با هشدار به راننده از بروز تصادفات جلوگيري كند، امري لازم و ضروري است. تحقيقاتي كه تاكنون در اين زمينه انجام شده است بر 3 محور اساسي استوار است. 1- تشخيص خواب آلودگي راننده براساس عوامل فيزيولوژيكي 2- تشخيص خواب آلودگي راننده براساس مشخصات ظاهري و ويژگي‌هاي فيزكي راننده 3- تشخيص خواب آلودگي راننده براساس وضعيت خودرو در جاده با استفاده از نصب سنسورهاي لازم. با استخراج اين ويژگي‌ها و با استفاده از انواع شبكه‌هاي عصبي، شبكه هاي فازي وانواع روش هاي آماري ، خواب آلودگي تشخيص داده مي شود و با تعبيه يك سيستم اخطار، به راننده هشدار لازم داده مي شود. روش ها و الگوريتم هاي متفاوتي براي تشخيص خواب آلودگي راننده پيشنهاد شده است، اما علي رقم وجود مقالات مروري زياد در اين ضمينه متاسفانه هيچ يك نتوانسته اند به طور جامع و كامل همه روش هاي تشخيص خواب آلودگي ، مزايا و معايب هر كدام را به خوبي بيان كنند. در اين مقاله ابتدا به بررسي روش هاي نوين براي تشخيص خواب آلودگي و سپس به نقد و بررسي مشكلات و فوايد روش هاي پيشنهادي مي پردازيم.