نقش سرمايه اجتماعي در توسعه با تأكيد بر مفهوم مشاركت

مفهوم سرمايه اجتماعي مفهوم جديدي است كه سابقه ي آن در مجامع علمي به چند دهه ي اخير ميرسد اما ايده ي مربوط به آن به قرن ها پيش باز ميگردد. سرمايه اجتماعي به شبكه هايي كه داراي ارزش ها، هنجار ها و فهم مشترك اند گفته ميشود كه در غالب گروه بستر تعاون را شكل مي دهند (شبكه دوستان و شبكه خانواده و ...). هدف از انجام اين تحقيق شناخت نقش سرمايه اجتماعي با تأكيد بر مشاركت مردمي در توسعه ي اجتماعي ـ اقتصادي در مقياس سرزمين ميباشد و تلاش دارد مدل بوم شناختي در رابطه با توسعه روستايي ـ شهري با تأكيد بر سرمايه هاي اجتماعي ارائه دهد و موانع و مشكلات پيش روي آن را بيان نمايد. روش تحقيق به صورت توصيفي ـ تحليلي ميباشد كه از منابع كتابخانه اي، اينترنت، شبكه هاي اجتماعي و مقالات لاتين و فارسي استفاده شده است. نتايج حاصله حاكي از اين است كه بين افزايش سرمايه اجتماعي و بالا رفتن سطح توسعه اجتماعي ـ اقتصادي رابطه مستقيم وجود دارد و با افزايش سرمايه اجتماعي در جامعه ميزان توسعه نيز افزايش خواهد يافت. توسعه در مقياس سرزمين جز با از بين بردن يا حداقل اصلاح ساختار فعلي روستاهاي كشور امكان پذير نيست. بدين ترتيب بسياري از نابساماني هاي موجود در كانون هاي شهري ريشه در نارساييي هاي عرصه هاي روستايي دارند كه امروزه به دليل عدم مشاركت واقعي و حقيقي مردم روستا در برنامه هاي عمراني و ... چه در مرحله عمل و چه در مرحله نظارت باعث شده تا ابعاد واقعي مشاركت كمتر مرود توجه قرار گيرد.