بومي‌سازي علوم انساني در ايران

مسأله علوم انساني در محافل مختلف علمي كشور مورد بررسي بوده و انتظارات و انتقاداتي نسبت به آن مطرح شده است. واقعيت تلخ آن است كه ما در هيچ حوزه‌يي از علوم انساني نتوانسته ايم از خود چيزي ارائه دهيم. مقاله‌ي حاضر كه با شيوه‌ي گردآوري مطالب و بهره‌گيري از روش توصيفي و تحليلي و استفاده از منابع معتبر و مستدل، گِردآوري شده است، ضمن تبيين و توضيح برخي از علل و عوامل بروز پيرامون مساله بومي‌سازي علوم انساني (با تأكيد بر جامعه‌شناسي) پرداخته است. يافته‌هاي تحقيق با توجه به نظريات انديشمندان مختلف حوزه جامعه‌شناسي علم و مطالعات صورت گرفته پيرامون مساله بومي‌سازي توسط محققين داخلي نشان دهنده اين است كه چند عامل اساسي زير مانع رشد علوم انساني در ايران و مانعي بر سر راه بومي‌سازي اين علوم بوده است: نداشتن نظريه خودي درعلوم انساني ايران و عدم ارتباط بين زبانشناسي و ادبيات، عدم وجود زيست جهان مورد نياز معرفت علمي و از طرف ديگر نبود ارتباط بين علوم انساني با زيست جهان عمومي، نبود ارتباط بين علوم‌انساني‌وعلوم طبيعي، عدم آشنايي با معرفت‌هاي مرتبه دوم و بالاتر، مدهاي فكري طرح انديشه‌هاي نو بدون توجه به خاستگاه يا شرايط وجودي آن انديشه‌ها، تنك مايگي عقلانيت، ترجمه هاي مغلوط و نامفهوم «مشكل فهم آراء و انديشه‌هاي وارداتي».