مباني عملي پيشرفت و سنت‌هاي الهي

تا مسأله پيشرفت اسلامي-ايراني و گستره و ژرفاي آن به درستي درك نشود، نمي توان الگويي شايسته نظام جمهوري اسلامي ايران طراحي نمود. آن درك مستلزم اشراف كافي بر منطقﹺ فهم زمينه و زمانه الگو، دين، حكمت، علوم انساني و ديگر علوم، در پرتو نظريه ها و روش هاي كارآمد و روزآمدﹺ مبتني بر نگرش پاراديميﹺ پذيرفتني است. در غياب اينهمه و غفلت از نگرش منظومه اي به فهم عالم و آدم، نه از ظرفيت هاي بالفعلﹺ حكمت نظري و عملي مي توان سود جست، نه از معارف موجود در ديگر رشته هاي علوم و دين. مباني و مؤلفه هاي عملي پيشرفت مبتني بر مباني نظريﹺ حكمي، به ويژه علل اربعه است و فرآيند شناسايي مباني عملي، در قالب «مسأله، نظريه ناظر به آن مسأله، مباني نظري و عملي پيشرفت براي آن مسأله و روش حل آن مسأله» است؛ اين فرآيند رفت و برگشتي است. مباني نظري و عمليﹺ ياد شده مبتني بر مباني مطرح شده در نگرش پاراديمي (الگوي پايه) مي باشند. تمركز اصلي در اين نگرش بر غايت شبكه اي از منظومه ها و زيرمنظومه هاي دربرگيرنده مسأله است. در مرتبه بعد تمركز بر توحيد در ساحت اجتماعي- سياسي (نه اعتقادي)، به عنوان بنياد كل منظومه ها و تمام محتواي نظري و عملي آن هاست. سپس عدالت، ارزش هاي اخلاقي و ادله معتبر معرفتي، محور هاي شكل دهنده و عامل سامان بخش به تمام گزاره ها و آموزه ها هستند. مؤلفه هاي متعددي مانند همياري و تعاون حد اكثري بر مباني پيش گفته استوار مي شوند.