نگاهي بر نقش معماري سبز درالگوي توسعه عمراني ايران

با توجه به اهميت انرژي در ساختمان‌هاي سبز، يكي از مهم‌ترين راهكارها در جهت دستيابي به معماري پايدار محيطي، استفاده از رويكرد معماري سبز است كه سعي درهمراهي با طبيعت به جاي غلبه بر طبيعت و استفاده از انرژي تجديد پذير به جاي سوخت‌هاي فسيلي و در نتيجه جلوگيري از تباهي منابع طبيعي و آلودگي محيطزيست دارد. در اين روند فناوري‌هاي نوين زيست محيطي با معماري هوشمند و سيستم مديريتي ساختمان تلفيق مي‌يابد و موجب كاهش مصرف انرژي و همچنين تأمين شرايط آسايشي مطلوب براي ساكنان ساختمان سبز مي‌گردد. طراحي سبز عملي است براي حل مشكلات زيست محيطي كه طي آن، تخريب منابع طبيعي قبل، بعد و طي پروسه توليد و ساخت به كمترين ميزان خود مي رسد. علاو ه براين در مسير اين عمل مصالح مورد استفاده بايد عمر مفيد طولاني داشته و قابل بازگشت به چرخه طبيعت باشند. استفاده از مصالح زيست محيطي با طول عمر بالا هم فشار كمتري به محيط زيست وارد مي كند و هم بزرگترين مانع عليه ايجاد ضايعات و هدر رفت سرمايه ملي است و در مقايسه با بازيافت مواد هزينه كمتري درپي دارد.