شناخت استلزامات فلسفي پيشگيري از آسيب‌هاي اجتماعي در رويكردي انتقادي-تطبيقي به سند تحول بنيادين آموزش‌وپرورش

فلسفه تعليم‌وتربيتي، حاكم بر نظام آموزش‌وپرورش هر كشور كه خود برخاسته از ديدگاه‌ها و رويكردهاي فلسفي است، به طور صريح يا ضمني شكل‌دهنده‌ي برنامه‌هاي درسي و تربيتي است، به گونه اي كه پيشرفت و سلامت جامعه در اهداف نهايي آن مستتر است. اغلب به دليل آن كه تعاريف فلسفه دشوار مي‌نمايد. براي روشن شدن فلسفه آن را به شاخه‌هاي مختلف هستي‌شناسي، معرفت‌شناسي و ارزش‌شناسي تقسيم‌بندي مي‌كنند. از آنجا كه هر فلسفه‌يِ تعليم‌وتربيتي بر پايه‌ي فلسفه‌اي استوار است با تطبيق ابعاد فلسفه به فلسفه تعليم‌وتربيت مي‌توانيم به استنتاج‌هائي درباره‌ي اهداف، برنامه درسي و روش و محتوا دست يابيم؛ بدين معني كه بعد هدف، متناظر با بعد هستي‌شناسي، بعد روش، متناظر با معرفت‌شناسي است و هنر و اخلاق متناظر با بعد ارزش‌شناسي در نظر گرفته مي‌شود. پارادايم پژوهش حاضر پارادايمي كيفي است و رويكرد پژوهش توصيفي-تفسيري است، استنتاجهاي معنايي، آنگاه به اوج خود مي‌رسد كه ابعاد ياد شده با رابطه‌اي منطقي و منسجم در يك پروسه‌ي معنادار در جهت تحقيق و تبيين آموزه‌هاي تعليم‌وتربيت طرح‌ريزي و اعمال گردد. چراكه دانش‌آموز، يك انسان و انسان، يك شدن است. آموزشي كه به «شدن» و تحوّلِ او نينجامد، ناقص است و آسيب در پي دارد. لذا علاوه بر نياز به بررسي مباني فلسفي كه بصورت رويكرد اسلام عنوان گرديده است. با توجه به اينكه قبل از تشكيل سند تحول بنيادين نيز، اهتمام جهت بهبود وضعيت آموزش‌وپرورش وجود داشته است كه كافي و وافي نبوده است، لذا بر اين سند نيز نقدهايي وجود دارد. به عنوان نمونه: ارائه‌ي راهكار كلي بدون پرداختن به جزئيات آن، - عدم مشخص كردن ميزان مشاركت و يا ميزان تكليف محول شده به ديگر ارگانها و سازمانها معاني و مفاهيمي كه بصورت دقيق تعريف نشده اند، برزخي از ابهام ايجاد مي كند و زمينه سازي تفاسير مختلف را فراهم مي كند.