آسيب‌شناسي و نيازسنجي مدل تأمين اجتماعي ايران در راستاي بهينه‌سازي فرايند تكافل اجتماعي

سازمان تأمين اجتماعي يك نهاد بزرگ مردمي با پوشش حدود ۳۵ ميليون نفر در حوزه درمان و بيش از ۱۰ ميليون نفر در حوزه تعهدات پرداخت مستمري (در حال و آينده) است كه بزرگ‌ترين سازمان اداري كشور با بيش از ۷۰ هزار نيروي انساني و داراي بزرگ‌ترين سازمان سرمايه‌گذاري (شستا) مي‌باشد. سازمان تأمين اجتماعي به‌عنوان يك كلان سيستم بسيار اثرگذار در روند توسعه و پيشرفت يك كشور مطرح است. اين سازمان داراي ارتباط اجتناب‌ناپذيري با ديگر نهادها و سازمان‌هاي كشوري مي‌باشد و تأثيرات اين نظام و سيستم در مقايسه با ديگر سازمان‌ها و سيستم‌ها بر ثبات و پايداري و يا عدم ثبات و پايداري يك حكومت، بسيار فراوان است. با اين وجود از يك جايگاه مديريتي كارآمد، خلاق و متخصص برخوردار نبوده است كه حاصل آن وجود آسيب‌ها و بحران‌هاي جدي است. از اين رو آسيب‌شناسي و نيازشناسي دقيق و همه جانبه در تمام عناصر و اجزاء نظام به هدف ارائه راهبردها و راهكارهاي عملياتي براي خروج از وضعيت جاري امري ضروري است. اين تحقيق با روش آسيب‌شناسي مولكولي و سيستمي به كشف و شناسايي آسيب‌ها و نيازهاي سازمان تأمين اجتماعي پرداخته و در مقام پاسخ به اين مساله است كه آسيبهاي پايدارِ سيستم و نظام تأمين اجتماعي موجود، كه مانع از ارائه خروجي مطلوب در فرايندهاي سازمان است كدامند؟ حاصل تحقيق، انبوهي از آسيب‌ها است كه هر كدام مرتبط با قسمتي از سيستم موجود است مانند آسيب‌هاي مرتبط با ماموريت سازمان، راهبردها، شيوه مديريت، ارزش‌ها، نقطه شروع، نقطه مركزي، برنامه حركت، خروجي و هدف.