سلامت، اصلي‌ترين و محوري‌ترين شاخصه جامعه پيشرفته سعادتمند

از معيارهاي زيادي براي تصميم سازي ها و تصميم گيري ها در جوامع استفاده مي شود. از جمله اين معيارها توليد ثروت و توجيه اقتصادي است و حتي امروزه علمي را ارزشمند مي دانند كه ثروت بيشتري توليد كند. بايد انديشيد كه آيا ثروت و اقتصاد به تنهايي مي توانند بشر را سعادتمند كنند؟ از طرف ديگر صاحبنظران و انديشمندان دلسوز جامعه كه به دنبال روشهايي هستند كه بتوانند سريعتر جامعه پيشرفته را الگو سازي كرده و به طرف جامعه ايده آل خود سوق دهند و سعادتمندي براي آحاد جامعه به ارمغان آورند، بايد بدانند كه يك مجموعه با اجزاي ناسالم نمي تواند سالم باشد و مجموعه ناسالم نمي تواند به سوي سعادتمندي پيش رود، چه رسد به اينكه انتظار داشته باشيم سعادت بيافريند. همانگونه كه بدن انسان در صورتي تعادل دارد و مي تواند حامل شخصيتي سالم و پويا باشد كه اجزاي آن سالم باشند، جامعه اي سالم است كه افراد آن سالم باشند و يك هماهنگي كامل بين اجزاي سالم آن برقرار باشد. آيا مي شود بدن ناسالمي را بدون توجه به سالم سازي اجزاي آن به سوي سلامت برد؟ به عبارت ديگر قبل از هر چيز انسان بايد به سلامت خود و جامعه خود بينديشد و فعاليتها همه و همه بايد در جهت اين مهم باشد تا بتواند به سعادتمندي خود بينديشد. جامعه اي پيشرفته است كه در در جه اول افراد آن سالم باشند و اگر چنين شد محتوم به سعادتمندي است. جوامع ثروتمندي وجود دارند كه افراد آن سعادتمند نيستند و در نتيجه به چنين جامعه اي نمي شود پيشرفته و توسعه يافته اطلاق كرد. مگر هدف نهايي انسان چيست؟ ايا اگر مبنا و معيار درتصميم گيريهاي اجتماعي سلامت، رفاه و سعادت آحاد آن جامعه نباشد جامعه سعادتمندي است؟ در اين نوشتار مجمل تلاش بر آن است كه اعلام گردد كه اگر هدف، جامعه الگوي اسلامي-ايراني پيشرفته است بدون توجه زيربنايي و محوري به شاخصه سلامت آحاد جامعه، امكانپذير نخواهد بود و اصلي ترين موضوع كه بايد به آن پرداخته شود و از هم اكنون براي آن برنامه ريزي شود سالم سازي افراد جامعه و در نتيجه كل جامعه است.