بررسي عقد نكاح با توجه به اصل حسن نيت ازديدگاه حقوق شهروندي

حسن نيت يكي از اصول اخلاقي محسوب مي شود كه تأثير شگرفي برحقوق قراردادها دارد؛ به طوري كه در برخي از نظامهاي حقوقي، به عنوان يك قاعده الزام آور درمراحل مذاكرات قراردادي،انعقاد، تفسيرواجراي قرارداد شناخته مي شودكه تقريبا اكثر كشورهاي داراي نظام رومي_ژرمني دراين گروه قرار مي گيرد.حقوق فرانسه دربكارگيري اين اصل پيشگام بوده است،چنانچه دربند سوم ماده ( 1134 ق م( آن به طور صريح حسن نيت را مطرح كرده است. نكاح يا همان ازدواج در قانون مدني ايران تعريف مشخصي نداردوشايد بداهت اين امر موجب شده تا قانونگذار خودرا ملزم به اين تعريف ننمايدولي شايد متنوع بودن آثار ونتايج نكاح ومفقود بودن اركان وعناصر اصلي دراين امر مزيد برعلت بوده است. نكاح در لغت به معني ضم وپيوستن است. ولي دراصطلاح حقوقي قراردادي است كه به موجب آن مردوزن در زندگي با هم شريك ومتحد شده، خانواده اي تشكيل مي دهند. در منشور حقوق شهروندي درقسمت )الف( حق حيات، سلامت وكيفيت زندگي اهميت يك زندگي توأم با امنيت رابيان ميكند.وبا توجه به اهميت حسن نيت وهمچنين پيشرفته بودن اين مفهوم در حقوق غربي، دراين پژوهش درصدديم كه عقد نكاح موردبررسي قرارداده وجايگاه حسن نيت در نظام حقوقي اسلام وايران وهمچنين دراروپاراشرح مي دهيم تابه ماهيت عقد نكاح وجايگاه قانوني حسن نيت درعقد نكاح برسيم. بابررسي مصاديق وضمانت اجراي عدم رعايت حسن نيت به اين نتيجه ميرسيم كه حسن نيت دراعتبار حقوقي عقد نكاح مؤثر ميباشد وعدم رعايت حسن نيت درعقد نكاح علاوه بر فسخ ميتواند ضمانت اجراي قوي تري نيز باشد.