حوزه عرفاني تهراني

حوزه تهران به عنوان يك حوزه جامع، تدريس علوم نقلي و عقلي در آن رواج داشت و با ارائه آثاري در اين دو حوزه توانست خدمات شاياني به حوزه¬هاي علمي شيعه ارائه دهد. برخي آثار اين حوزه با آثار حوزه¬هاي ديگري چون نجف و اصفهان برابري مي¬كند و سر منشأ تحول برخي مباحث در حوزه¬هاي نجف را بايد در اين حوزه جستجو كرد. يكي از محورهاي فراخوان اين همايش ميمون، معرفي حوزه حكمي تهران است و آنچه در اين مقاله پي آن است معرفي حوزه عرفاني تهران است. مراد از عرفان در اين مقاله عرفان نظري است هر چند كتب عرفان عملي همچون منازل السايرين نيز در اين حوزه تدريس مي¬شد. در تهران علاوه بر فلسفه، عرفان و كلام نيز تدريس مي¬شد و حكمت در معنايي، شامل عرفان و فلسفه هر دو مي¬شود و پيشرفت اين حوزه در سه رشته مذكور چه بسا از رشته¬هاي ديگر بوده است. در اين مقاله بر آنيم تا اساتيد عرفان نظري اين حوزه بزرگ را برشمريم و امتداد و تأثير انديشه¬هاي آنان را در ساير حوزه¬ها نشان دهيم. گفتني است برخي از اين انديشمندان استاد رسمي اين دروس نبودند اما چون در اين حوزه به تأليف آثار پرداختند نام آنها در اين مقاله آمده است. لازم به ذكر است بسياري از اساتيد حوزه عرفان با اساتيد فلسفي اين حوزه يكي هستند.