آزادي بيان از منظر قرآن كريم، سنت و حقوق كشورهاي اسلامي

همه انديشمندان خصوصاً متفكرين در حوزه علوم اسلامي، آزادي بيان را موهبتي براي انسان به شمار آورده و سلب آن را از وي روا نداسته‌اند. قرآن كريم هم اين حق را براي بشر قائل بوده و خود نيز در تبيين معارف ديني بر آن پيابند است و با اهتمام و توصيه به تفكر و آزادي انديشه آن را مبناي ارزشمندي اعتقاد به دين الهي قرار مي‌دهد. آزادي بيان را كليد دستيابي به انديشه‌هاي عميق و تاب معرفي مي‌كند و آن را در حيات مادي و معنوي و كمال انسان و بروز بالندگي و سقوط جوامع بشري كاملاً مؤثر مي‌داند. پروردگار در قرآن كريم آزادي بيان را جزء حقوق لاينفك انسا‌ن‌ها دانسته‌ و اين حق را قابل نفي و يا انكار نمي‌داند اگر چه براي ان برخي محدوديت‌ها را قرار داده است. بسياري از كشورهاي اسلامي اين حقيقت را درك كرده و با ايمان بر اين منطق قرآني و با احترام به رفتار مرد پذيرش اسلام اين حق را براي شهروندان جامعه اسلامي مورد توجه قرار داده‌اند و برهمين اساس در اين موضوع مهمترين سند سياسي كشور خود را با معتبرترين سند مكتوب اسلامي تطبيق داده و با توجه به اهميت آن در دوران معاصر در قانون كشور خود آن را حق مسلم تبعه خود معرفي كرده‌اند. در اين نوشته در بخش اول به اثبات آزادي بيان در قرآن كريم پرداخته و در بخش دوم به بررسي مختصر اصل آزادي بيان در كشورهاي اسلامي مي‌پردازيم و با استناد به قوانين اساسي اين كشورها خواهيم يافت كه آيا چنين اصلي براي حاكمان كشورهاي اسلامي مهم بوده يا خير و در پايان با بررسي تطبيقي، پيشنهاد خود در مورد بهترين نوع قانون‌گذاري در مرد اين حق در قانون را بيان خواهيم نمود.