حضرت خديجه (س) از منظر پيامبر (ص) در احاديث اهل‌سنت

خديجه (س)، بانوي باايمان، بافضيلت و بزرگوار قريش بود كه در يكي از خاندان‌هاي اصيل و شريف حجاز چشم به جهان گشود. خاندان او از اقوام والاتباري بودند كه هميشه از خانه كعبه و از محور خداپرستي، حمايت و پاسداري مي كردند. خديجه (س) كه بانويي خردمند، صاحب درك و شعور، برخوردار از كمالات والاي انساني، داراي موقعيت بالاي اجتماعي و بهره‌مند از زندگي مرفه دنيوي بود، پيشنهاد ازدواج با بزرگان و صاحب‌منصبان قريش را رد نمود و با فردي ازدواج كرد كه از نعمت پدر و مادر و مال و ثروت محروم ولي به صداقت وامانت مشهور بود؛ يعني رسول گرامي اسلام (ص). آن بانو بعد از ازدواج با پيامبر (ص)، تمام هستي‌اش را وقف آن حضرت و اهداف والايش نمود و لحظه‌اي در حمايت و ياري رساندن به آن حضرت درنگ ننمود. او نه‌تنها تمام اموال خويش را در اختيار پيامبر (ص) قرار داد، بلكه اولين بانويي بود كه به آن بزرگوار ايمان آورد و از ايشان پشتيباني نمود. براين اساس، از جايگاه بلند و مقام رفيع نزد خداوند متعال برخوردار گرديد تا جايي كه خداوند تبارك‌وتعالي به وسيله جبرئيل براي او سلام فرستاد و او را به پاداشي عظيم و جايگاهي رفيع وعده داد كه هيچ‌يك از اصحاب رسول خدا (ص) بدان مقام نرسيده بودند. اوصاف و كمالات معنوي حضرت خديجه (س) و منزلت بالاي وي نزد خداوند متعال، پيامبر (ص) را وادارمي كرد تا هميشه از همسر باوفايش به نيكي و شايستگي ياد نمايند و هيچ گاه وي را فراموش نكنند. پيامبر (ص) در تمام مدت عمر شريفش تنها از خديجه (س) به شايستگي ياد مي‌كردند، نام او را با احترام بر زبان جاري مي‌نمودند و همواره خاطره او را گرامي و عزيز مي‌داشتند و بارها از خدمات آن بانو و فداكاري هايش ياد مي كردند. در اين مقاله، سعي شده تا شخصيت ممتاز حضرت خديجه (س) در سنت گفتاري و رفتاري پيامبر (ص) بر اساس منابع معتبر اهل‌سنت، تحليل و تفسير گردد.