سيماي خديجه كبري (س) در شعر فارسي با تأكيد بر سروده‌هاي آييني معاصر

حضرت خديجه كبري (س) همسر فداكار پيامبر گرامي اسلام (ص)، از برترين زنان جهان، نخستين زن مسلمان، حامي مادي و معنوي پيامبر اكرم (ص) و مادر حضرت فاطمه زهرا (س) بود. وي به دليل خدمات بزرگي كه براي گسترش توحيد انجام داد، در پيشگاه خدا و رسولش به جايگاه و منزلت مهم دست يافت. به همين دليل، سيما و شخصيت و فضايل ايشان در متون تاريخي، روايي و ادبي مدح شده است. در ادب فارسي، شاعران فارسي سرا با بهره‌گيري از منابع تاريخي و روايي، سيماي مبارك او را در قالب‌هاي شعري گوناگون، با شيوه‌ها و رويكردهاي متفاوتي به شعر كشيده‌اند. معرفي خديجه كبري (س) به عنوان الگوي برتر، ستايش و بيان فضايل و مناقب ايشان را به دليل جايگاهي كه در تاريخ اسلام دارد، دو رويكرد اساسي در سروده‌هاي فارسي به ويژه دوره معاصر مي‌توان برشمرد. شاعران فارسي سراي آييني، با آن كه در معرفي شخصيت و تبيين زندگي‌نامه و در توصيف فضايل و مناقب ايشان اشاره‌هاي مشتركي داشته‌اند، در مواردي نيز كوشيده‌اند به يكي از عرصه‌هاي حيات اين بانوي بزرگ به طور خاص توجه كنند و در سروده‌هايشان معرفي سازند.