بررسي تحليلي جنسيّت انبياء در قرآن و عهدين

رسيدن به كمال و مقام‌هاي متعالي، شأن روح انساني است، كه مجرّد است و ارتباطي به جنسيّت، به معناي مرد بودن و زن بودن ندارد. از اين رو از نگاه قرآن و عهدين، زنان استعداد و قابليّت رسيدن به مقام ولايت، كه پشتوانة نبوت است، را دارند. مقالة حاضر با روش تطبيقي و تحليلي به بررسي جنسيّت انبياء در قرآن و عهدين پرداخته است. عهدين از زنانِ «نبيّه» نام مي‌برند، ولي مفاد صريح قرآن، برانگيخته نشدن پيامبري از ميان زنان است. البته شواهد قرآني براي نبوّت انبائي زنان به معناي انباء و اِخبار از امور وحياني وجود دارد، ولي هيچ جا از واژة «نبوت» براي زنان استفاده نشده است، به اين خاطر كه قرآن براي اسناد «نبي» به افراد، شرايط خاص جسماني و نيز رعايت عدم خلط ميان مقام‌هاي «ولايت»، «نبوت انبائي» و «نبوت تشريعي» قائل است و حال آن‌كه در عهدين، چنين دقّت و ظرافت و پرهيز از خلط ميان مقام‌ها رعايت نشده است.