تقابل مفاهيم سنت و تجدد در معماري ايران با تاكيد بر تحليل معماري دوران بعد از انقلاب اسلامي

تقابل سنت و تجدد در معماري ايران پس از انقلاب اسلامي همواره يكي از مسائلي بوده كه مورد توجه طراحان و پژوهشگران در دوران اخير بوده است. در اين پژوهش تلاش شده است آثار طراحي شده در معماري پس از پيروزي انقلاب اسلامي مورد تجزيه و تحليل قرار گيرد و با توجه به تقابل مفاهيم سنت و تجدد رويكرد اين معماران نسبت به ارائه اثار خود مورد تحليل واقع شود. دغدغه اصلي رابطه بين معماري حال حاضر جمهوري اسلامي ايران و پيوند آن با نوگرايي است كه به نوعي در پي بازيابي سنت هاي گذشته مي باشد و چگونگي موفقيت ان در جامعه و افراد و همچنين پيوند اين موضوع به محيط هاي فرهنگي به چه نوع بوده است. در روش تحقيق براي بهره گيري صحيح از هردو سابقه نظري و عملي ابتدا چارچوب نظري پژوهش بر اساس ادبيات تخصصي موضوع ترسيم ميشود سپس نمونه موردي براساس ان تكميل ميگردد. روش تحليل به صورت عيني با موضوعاتي است كه جنبه هاي ذهني و پيش فرض هاي مهم دارند روشي كه به تحليل محتوا معروف است. در نتيجه مسلما در حال حاضر مسيرهاي متفاوت و گوناگوني در مقابل معمار معاصر براي رسيدن به شكل و يا به عبارتي روند طراحي وجود دارد اما يكي از اين مسيرها مي تواند كنكاش و واكاوي موضوع و ويژگي هاي پروژه و پي جويي مفاهيم و نمونه ها در معماري بين الملل و گذشته و توجه به وضعيت و نيازهاي فرهنگي و اجتماعي امروزين جامعه ما باشد.مطرح شدن معماري در حوزه فرهنگ و هنر كشور و پرهيز از انزوا در داخل و خارج و جهاني شدن مسيري است كه معماري ايران مي تواند به ان سمت حركت كند. با رعايت چنين مواردي است كه امكان خروج از حاشيه نشيني و احياي جايگاه والاي معماري گذشته دست يافتني خواهد بود.