شناسايي شاخص‌هاي ارزيابي محيطي در دستيابي به فرم پايدار شهري و ارتقا قابليت پياده‌روي

نتايج پژوهش‌هاي علمي در دهه اخير نشانگر آن است كه ساختار كالبدي توسعه پراكنده، با تشويق بيشتر به استفاده از اتومبيل، مانع پياده‌روي مي‌گردد و از خصيصه تحرك‌پذيري محيط محله‌اي مي‌كاهد و از اين طريق كيفيت زندگي شهروندان را تحت تاثير قرار مي‌دهد. لذا هدف اين پژوهش، تبيين روش ارزيابي شاخص «قابليت پياده‌روي» از طريق شناسايي شاخص‌هاي‌ كالبدي اثرگذار در آن مي‌باشد. در اين راستا با مروري بر پژوهش‌هاي صورت‌گرفته در زمينه ارتباط فرم شهر و تحرك‌پذيري، به شناخت شاخص‌هاي تاثيرگذار فرم شهر در ارتقا قابليت پياده‌روي محيط محلي، پرداخته شد. در اين مقاله، نوع تحقيق، كاربردي و روش آن تحليلي- استنتاجي است. لذا به بررسي اسناد كتابخانه‌اي و مرور پيشينه پژوهشي مساله تحقيق و تجارب جهاني موفق پرداخته شده‌است. مطابق نتايج، شاخص‌هاي عيني ارزيابي قابليت پياده‌روي در 5 دسته شامل تراكم، تنوع، اتصال، مجاورت و زيست‌پذيري، به عنوان شاخص‌هاي كالبدي- محيطي موثر در ارتقا قابليت پياده‌روي شناسايي گرديده‌است. همچنين براي هريك از شاخص‌ها، سنجه‌هايي تعريف شده‌است گه جهت بكارگيري در بسترهاي متنوع جغرافيايي و فرم‌هاي مختلف شهري، نيازمند قابليت انطباق با شرايط بومي‌، عملياتي نمودن و دسترسي اطلاعاتي مي‌باشد.