اخلاق معماري _ معماري اخلاقي

انسان كمال جو همواره در پي آن بوده است كه با تمسك به پايه هايي استوار ازارزشها، فرهنگها و اعتقادات از فرو افتادن به ورطۀ بحرانها دوري كند. بحرانهايي كه از نگاه بسياري از انديشمندان و باريك بينان جهان دررأس خود بحران اخلاقي و معنوي را داراست. در جهاني كه شاهد رنگ باختن ارزشها و فضايل اخلاقي و در مقابل، طغيان باورهاي دون و حقير مي باشيم، انسان معاصر بيش از هر زمان ديگري نيازمند يافتن سرچشمه هاي اصيل اصول اخلاقي است. اصولي كه پايبندي به آنها رمز جاودانگي يك اثر،علم و... است. معماري به عنوان ظرف فعاليتهاي فرهنگي،اجتماعي،سياسي و اقتصادي كه تأثير پذيريش از تغييرات و دگرگوني هاي عرصه هاي مختلف فوق الذكر بر كسي پوشيده نيست؛ متأثر از شرايط اخلاقي حاكم بر جامعه است. چراكه ساختمانها بازتاب جامعه اي هستند كه در آن ساخته شده اند. در چنين شرايطي تشريح لزوم پرداختن به اخلاق و فضائل اخلاقي براي دستيابي به معماري متعالي تر رخ مي نماياند. مقاله حاضر با چنين انگيزه اي، اخلاق و نقش آن در خلق يك اثر ماندگار را به بحث مي گذارد. در اين راه ابتدا به مفهوم و اهميت اخلاق پرداخته، سپس اشاره اي به معماري و بعد معنا در آن و همچنين برزخ دوگانه اي كه معماري ايران در آن قرار گرفته است،خواهد داشت و نهايتاً سعي دارد با تشريح برخي از ابعاد اخلاق و بيان اهميت نقش آن در شخصيت معمار و متعاقباً شخصيت معماري پنجره اي رو به خلق آثاري گرانمايه تر براي معماران اين مرز و بوم بگشايد. اين مهم از طريق بررسي تأثير گذاري و تأثير پذيري متقابل اصول اخلاقي حاكم بر جامعه - بعنوان يكي از پايه هاي فرهنگي و جهان بيني و هويت جامعه- و معماري حاصل آمده است.