بررسي شاخص هاي هويت فضاي شهري در پايداري مكان نمونه موردي 4 باغ ايراني ده ونك

صحبت از هويت در كشورهايي مطرح مي شود كه داراي پيشينه فرهنگي و تمدني برجسته در گذشته بوده اند، اما در كشور ما با وجود تمدن و فرهنگي غني تنها چند دهه است كه بحث هويت ذهن مديران، صاحبنظران و معماران را به خود مشغول ساخته است و اين زماني اتفاق افتاده است كه ما صرفا مصرف كننده هاي تمدن هاي ديگر هستيم. با پيشرفت روز افزون تكنولوژي، انسان به سمت و سوي وسايل يكبار مصرف سوق يافته است و در اين بين معماري هم از اين موضوع مستثني نبوده است و محيط هاي يكبار مصرف حاصل اين دوره اند. محيط هايي كه با وجود به كارگيري متريال و سبكي نو كه در نگاه اول چشم نواز و زيبا به نظر مي رسند اما با همان سرعت هم دچار دلزدگي شده و كنار گذاشته مي شوند. امروزه بحران هويت همراه با بحران آلودگي محيط زيست به موضوعي جدي تبديل گشته است. اما با مطرح شدن مبحث توسعه پايدار در سال 1987 و ارزيابي و ارزشيابي ساختمان ها بر مبناي پايداري محيط، سمت و سوي معماري نيز تغيير يافته و بحث هويت در معماري نيز اهميت بيشتري پيدا كرده است. در اين پژوهش مفهوم هويت مكان و تاثيرات پايداري در هويت بخشي به مكان، با مطالعه باغ ايراني ده ونك، مورد بررسي قرار گرفته است. روش پژوهش به صورت توصيفي-تحليلي بوده و داده ها از طريق مطالعات كتابخانه اي و ميداني گردآوري شده است. نتايج حاصل از اين پژوهش نشان دادكه به كار گيري الگوهاي پيشين در طراحي باغ ايراني ده ونك، موجب تقويت حس مكان در اين فضا شده است. همچنين انعكاس هنر سنتي در معماري اين فضا باعث هويت بخشي به آن گشته است. استفاده از شيشه رنگي، كاشي كاري، استفاده از كاهگل، آجر كاري، بنايي و كفسازي با طرح هاي ارزشمند در اين فضا، علاوه بر رعايت شاخصه هاي پايداري، و كاهش هزينه ها، نقش بارزي در ارتقاء حس هويت مكان نيز داشته است كه تمامي اين شاخصه ها مي توانند در طراحي، علاوه بر توسعه پايدار، به هويت بخشي مكان نيز كمك كنند.