تجلي خيال در ساحت هنر (موسيقي و معماري)

عالم خيال رابطه ي بين عالم لاهوت با عالم ناسوت است. خيال وجه مشترك همه ي هنرهاست اگر خيال را از هنر بردارند هنر به صنعت يا علم تبديل مي شود هنر از نظر تجلي دادن هستي، مرتبه اي بالاتر از فلسفه دارد چرا كه فلسفه قوانين حاكم بر هستي را كشف و بيان مي كند حال آنكه هنر، ظهور هستي را در قالب صورت هاي خيالي نشان مي دهد، به نحوي كه در مخاطب منشا بروز رفتارهاي نوين مي شود و شخصيت او را عميقاً در راستاي هدف هنرمند متاثر مي كند. براساس آموزه هاي حكمي ما عوالم بالا و به واسطه ي خيال منفصل به مرتبه ي صور محسوس تنزل مي يابد. همين تمثل به هنرمند شاًن خبري به مفهوم اصيل لفظ مي بخشد و او مي تواند زيبايي هاي حقيقت را آشكار و نسبتي با آن برقرار كند اما اگر عالم او كور و تاريك شد، دنياي هنري او به دنياي نفساني و رسوبات كابوس وار ختم مي شود. در اينجا ديگر خيال آدمي در عالم ماوراء سير و سلوك طيراني ندارد. اين در حاليست كه هنر در گذشته به معناي شريف لفظ فضيلت و خيال منفصل هنرمند، معطوف به حقيقت و كشف و بيان آن بود. موسيقي و معماري از هنرهاي كهني محسوب مي شوند كه در طي دوران تحت ساختارها، تناسبات و اصولي شكل تكوين يافته اي به خود گرفته اند. از دوران هاي پيشاتاريخ فيلسوفان و تاريخ دانان اين دو هنر را در ردۀ هنرهاي مادر قرار دادند. به عقيدۀ شوپنهاور، موسيقي عالي ترين نوع هنري بود و تمام هنرها مي خواهند به مرحلۀ موسيقي برسند و معماري هنري بصريست كه شوپنهاور آن را مصالحي ميان زيبايي و سودبخشي مي داند و آگوستينوس مي گويد: معماري از نظر من همان شهود است، شهود زيبايي هاي ملكوت در عالم ماده با مكانيزمي به نام فضا. هدف اين تحقيق شناخت تأثير عالم خيال در هنر بالاخص موسيقي و معماري است. اين پژوهش بر مبناي مطالعات كتابخانه-اي و به روش توصيفي- تحليلي انجام شده است.