تبيين مفهوم زيبايي شناسي در معماري

افزايش سريع جمعيت در چند دهه اخير و به دنبال آن روند رشد شتابان ساخت و سازهاي بدون توجه به معيارهاي زيبايي شناسانه مقياس شهري، منظر شهرها را با چالش جدي مواجه كرده است. نحوه ادراك زيبايي و واكنش عاطفي در برابر آن تا حدود زيادي به ويژگي هاي رواني و فرهنگي و تجارب فرد وابسته است به همين دليل گاهي احساس زيبايي يك پديده ذهني و يك برداشت شخصي تلقي مي شود. موضوع علم زيبايي شناسي تشخيص و درك عواملي است كه در ادراك يك شي يا يك فرايند تجربي زيبا يا حداقل خوشايند نقش دارند سه جنبه زيبايي شناسي عبارتند از: زيبايي شناسي حسي، فرمي و نمادين. زيبايي شناسي حسي در واقع پاسخ فرد به محيط است، زيبايي شناسي فرمي با ساختار بصري محيط (ويژگي هاي بصري و كيفيت هاي تركيبي يا هندسي محيط) سروكار دارد و در زيبايي شناسي نمادين معاني، تداعي كننده و لذت بخش محيط است و با لذتي كه از پيشينه ذهني مردم يا ذهنيتي كه از ساختار و ويژگي هاي محيط ساخته ايجاد مي شود، سروكار دارد، لذا شناخت نيازهاي انسان در طراحي بر مبناي پايداري اجتماعي كه به مباحث كيفي فضا مربوط مي شوند، اهميت قابل توجهي دارد. روش تحقيق اين پژوهش توصيفي تحليلي و ابزار گرداوري اطلاعات مشاهده بانكهاي اطلاعاتي و شبكه هاي كامپيوتري مي باشد. نتايج تحليل ها و مطالعات اسنادي بيان گر آن است كه انسان به ياري ذوق و احساس زيبايي به «ارزشيابي» پديده هاي هستي مي پردازد يعني از يك سو، پديده هاي زيبا و موافق زندگي را جذب مي كند و بسط مي دهد و از سوي ديگر ، پديده هاي زشت ، منفي و مخالف زندگي را از خود مي راند محكوم مي كند و با آنها مي ستيزد.