مقابله با ناكارآمدي بافت هاي تاريخي فرسوده با رويكرد اصالت بخشي (نمونه موردي بافت مركزي شهر خلخال )

بافت فرسوده به مفهوم فرسودگي كالبدي و اجتماعي، محصول تأثير و تأثر متقابل فرايندهاي اجتماعي و تغيير و تحول سيستم پوياي شهري مي باشد كه چهره برخي نقاط شهر را دگرگون و متفاوت از گذشته ساخته و موجب ناكارامدي آنها گرديده است. بدين سبب موضوع مقابله با ناكارآمدي بافت هاي شهري همواره يكي از مسائل و چالشهاي شهرهاي امروزي مي باشد كه انديشمندان حوزه هاي مختلف و مديران و برنامه ريزان شهري را به سمت بهسازي و نوسازي كشانده است. در ايران نيز وضعيت اين نوع بافت ها به عنوان يك مشكل شهري مورد بررسي قرار گرفته و در اين راستا راهكارهاي مختلفي از جمله اصالت بخشي پيشنهاد گرديده است كه در اين پژوهش با توجه به شرايط و ويژگي هاي تاريخي بافت مركزي شهر خلخال اصالت بخشي در محور هاي جلب مشاركت و سرمايه گذاري همچنين جلوگيري از ناكار آمدي بافت مورد تحليل قرار مي گيرد. روش تحقيق در اين پژوهش از نوع تحليلي– توصيفي بوده و گردآوري اطلاعات به صورت ميداني و كتابخانه اي انجام گرفته است و براي آشنايي با مشكلات موجود در محله و ابعاد ناكار آمدي بافت پس از شناخت و معرفي شاخص هاي ناكارامدي پرسشنامه اي با حجم نمونه اي 360 عدد تنظيم و مورد بررسي قرار گرفته كه تجزيه و تحليل داده هاي حاصل از پرسشنامه با استفاده از نرم افزار SPSS و روش هاي آماري همچون آزمون t-test و تحليل عاملي به منظور دست يابي به معيار هايي كه بيشترين تاثير را در ناكارآمدي محدوده داشته استفاده شده است. نتايج حاصل از اين پژوهش حاكي از آن است كه بين ابعاد مورد بررسي 3 بعد كالبدي، زيست محيطي و دسترسي مهمترين عوامل ناكارامدي در محدوده مي باشند لذا در جهت جلوگيري از ترك محله توسط ساكنان قديمي بايد بيشتر به اين ابعاد پرداخته شود، در همين راستا با استفاده از تحليل راهبردي SWOT راهبرد هايي در جهت اصالت بخشي و جلوگيري از ناكارآمدي پيشنهاد شده است.