تاثيرات بافت فشرده ي معماري بر ايجاد دلبستگي مكاني (مورد پژوهي : روستاي پالنگان)

دلبستگي به مكان، نقطه تلاقي عناصر كالبدي فعاليت ها و مفاهيم ذهني نسبت به مكان است. اين حس دلبستگي موجب تبديل فضا به مكاني با ويژگي هاي حسي و رفتاري خاص براي افراد مي شود. دلبستگي به مكان پيوندي ميان شخص و محيط است كه ابعاد آن وابستگي زيادي به مسائل اجتماعي دارد. از مهم ترين كاركردهاي دلبستگي مكاني مي توان به ايجاد امنيت در محيط، هدفمندي در اشخاص و ايجاد انسجام زمان اشاره كرد. پالنگان يكي از روستاهاي پلكاني استان كردستان است كه داراي بافت فشرده و ساختمان هاي منسجم مي باشد، به طوري كه بام يك خانه حياط خانه ديگر مي باشد. حال اين كه بافت فشرده روستا چه تاثيري مي تواند بر ايجاد دلبستگي مكاني ساكنين منطقه داشته باشد؟ و يا عوامل موثر ديگر بر دلبستگي مكاني ساكنين چه چيز هايي هستند؟ سوالاتي است كه در اين پژوهش پاسخ داده مي شوند. پژوهش مذكور با روش مطالعه نمونه موردي، مطالعات ميداني و مصاحبه حضوري با ساكنين بخش هاي داراي بافت فشرده و تحليل آنها با استفاده از آمارهاي توصيفي و استنباطي انجام شده اند. در انتهاي پژوهش تاثيرات مثبت و منفي بافت فشرده بر ميزان دلبستگي مكاني تحليل و بررسي شده و مورد ارزيابي قرار گرفته اند.