تعامل ميان انسان و طبيعت در شكل گيري سكونتگاه هاي كوهستاني (مورد پژوهي : روستاي پالنگان)

بخش هاي قابل توجهي از سكونتگاه هاي ايران را سكونت گاه هاي كهن و سنتي تشكيل داده است. به طور عمده شرايط اقليمي، آب و هوايي، و.. در شكل گيري اين سكونتگاهها در مناطق مختلف ايران نقش بسزايي داشته اند. رشته كوه زاگرس منطقه عظيمي از غرب ايران را به خود اختصاص داده است، اين رشته كوه نقش ويژه اي در شكل گيري روستاهايي كه در دامنه ي آن استقرار يافته اند، داشته است. شكل گيري معماري اين مناطق در راستاي ويژگيهاي طبيعي در نواحي كوهستاني بوده است. معماري و بافت روستاهاي پلكاني پالنگان يكي از مهمترين روستاهاي منطقه ي كردستان به شمار مي روند. استفاده از اصل بوم آورد بودن؛ يكي از اصول بارز شكلگيري معماري ايران كه در آن انسانها وادار به تعاملي سازنده با طبيعت و استفاده ي هر چه بهتر از مصالح در دسترس در شكل دهي به سكونت گاههايشان بوده اند، در اين روستا به خوبي ديده مي شود. مصالح بوم آورد درصورت تخريب ودور ريختن نه تنها به محيط طبيعي آسيب نمي زند بلكه به راحتي جزئي از آن ميشوند و خللي به چرخه طبيعي بازيافت وارد نمي شود. حال در اين پژوهش با استفاده از روش توصيفي-تحليلي و بهره گيري از تحقيقات ميداني و كتابخانه اي سعي در بررسي و شناخت عوامل تاثيرگذار در شكلگيري سكونتگاههاي كوهستاني در نمونه ي موردي روستاي پالنگان دارد، نتايج حاصل از پژوهش نشان دهنده ي تعاملي سازنده ميان انسان، طبيعت و معماري در كنار يكديگر است، بگونه ايي كه اين تعامل عاملي براي بوجود آمد يك معماري بكر و ناب شده است.