مقايسه الگوهاي معماري پايدار در خانه هاي سنتي اقليم معتدل و مرطوب (نمونه موردي گيلان و استانبول)

در كشور ما ايران، از آنجا كه مناطق اقليمي متفاوت و شرايط آب و هوايي در فصول سال مختلف مي باشد، معماري بومي شيوه هايي منطقي در جهت تامين شرايط آسايش انسان ابداع نموده است. امروزه نيز معماري سنتي گيلان با كالبدي زيبا پاسخگوي مناسبي در جهت خلق فضايي هماهنگ با طبيعت منطقه مي باشد و بيشترين تاثير را از اقليم و طبيعت پيرامون خود گرفته است. از اين رو ميتوان آن را بهترين الگو براي دستيابي به معماري پايدار منطقه دانست و با توجه به ويژگي هاي غني معماري بومي گيلان و بازنگري در اصول به كار برده شده در آن مي-توان راهكارهاي مناسب براي دستيابي به اهداف معماري پايدار مطرح نمود. در طراحي بافت مسكوني، رعايت ملاحظات اقليمي تأثير بسزايي در تامين شرايط آسايش براي ساكنان محيط با حداقل انرژي و هزينه دارد. در اين پژوهش، معرفي و شناخت ارزشها و كيفيت كالبدي به كار رفته در معماري بومي گيلان و استانبول و مقايسه آنها با هدف ميزان تاثير راهكارهاي اقليمي كالبدي جهت طراحي پايدار در اين منطقه مطرح مي شود. در اين راستا نمونه ها معرفي و تحليل شده و پس از بررسي، مقايسه و تحليل ويژگي هاي آنها الگوهاي معماري پايدار در اين مناطق ارائه شده است. بررسي نوع سازماندهي فضاهاي پر و خالي، نوع تفكيك عرصه هاي خصوصي و عمومي منطبق بر شرايط اقليمي (معتدل) و محيطي، مواردي است كه ميتوان از آنها براي دستيابي به الگوي معماري پايدار بهره برد.