بررسي اصول بنيادي معماري معناگراي ايران در طراحي مراكز آموزشي و شناخت علل تغيير آن در دوران معاصر

معماري ايران قبل از دگرگوني داراي توانمندي هاي قابل ملاحظه اي در طراحي و اجراي ساختمان و بافت هاي شهري با ارزش بوده است. بسياري از آثار اين معماري كه در اقصي نقاط مملكت باقي مانده است، شاهكارهايي زيبا از فن آوري ساختماني و تركيب و فرم و رنگ و معنا را به نمايش مي گذارند. در اين پژوهش اصول بنيادي معماري ايران مورد بررسي قرار مي گيرد. هدف از اين تحقيق دست يابي به مفاهيم برگرفته از معماري ايران در طراحي مراكز آموزشي و شناخت علل دگرگوني آن در دوران معاصر است. در اين راستا معماري ايران با بهره گيري از روش مطالعه موردي و مرور نظريات و منابع موجود مورد بررسي قرار گرفت. مطالعاتي كه انجام شد ويژگي هاي معماري ايراني را مشخص نمود. نتايج بررسي هايي كه انجام گرفت نشان مي دهد كه مراكز آموزشي در دوران معاصر داراي چه ويژگي هايي بوده است و چه تغييراتي در آن ها به وجود آمده است و همچنين از نتايج حاصل از اين پژوهش ها مي توان بهره گرفت و به طراحي مراكز آموزشي با اصول برگرفته از معماري ايراني پرداخت. وجود فضاهاي آموزشي با معماري ايران و آموزش آن در اين مراكز و تربيت دانشجويان و افراد متخصص مي تواند در برطرف نمودن بحران موجود در اين معماري مؤثر باشد. اطلاعات حاصل از اين پژوهش ها مي تواند سبب شود كه از پتانسيل هاي معماري ايراني در معماري امروز بهره گرفت و هويت آن را دوباره بازگرداند.