پناهگاه هاي انساني زيرزميني

از آن جا كه استان تهران مركز سياسي كشور و حساس ترين شهر ايران است، حدود يك ششم جمعيت كل كشور را در خود جاي داده و پر جمعيت ترين و پر تراكم ترين استان كشور مي باشد. و چون اكثر امكانات اقتصادي، فرهنگي و سياسي را در خود متمركز كرده است، در مقايسه با ساير شهرهاي كشور از اهميت ويژه اي برخوردار است. هدف از اين پژوهش، تبيين چگونگي به كارگيري صحيح و به موقع از امكانات طبيعي و مصنوعي شهر تهران و اجراي پدافند غيرعامل در سازه هاي زيرزميني به منظور كاهش آسيب پذيري به هنگام وقوع جنگ هاي ناهمگون دربرابر تهديدات فرامنطقه اي ( بمباران و موشك باران) مي باشد. اگرچه اين موضوع در شهر تهران به علت عدم رعايت سازوكارهاي مناسب شهري بسيار مشكل است، اما غير ممكن نيست. به همين دليل بايستي از تمام ظرفيت هاي شهر از جمله عناصر طبيعي قدرت ملي مانند ارتفاعات شمالي، كه يكي از عناصر غير نظامي قدرت ملي مي باشد و هم چنين ساير امكانات مصنوعي شهر تهران نظير ايستگاه هاي مترو و راه هاي منتهي به تهران كه باعث حفظ و نگهداري مردم مي شود استفاده نمود. در اين پژوهش هم چنين اهميت فضاهاي زيرزميني و جايگاه آن به عنوان پدافند غيرعامل جهت عملكرد بهتر اين سازه ها در شرايط بحران نيز مورد بررسي قرار مي گيرد.