(كاهش آسيب هاي ناشي از زلزله در شبكه ارتباطي درون شهري، نمونه موردي بخشي از منطقه 7 بافت فرسوده كرمان)

تا اين زمان تلاش هاي صورت گرفته در زمينه كاهش آسيب هاي ناشي از وقوع زمين لرزه، مربوط به برنامه هاي مقاوم سازي ساختمان ها بوده است. در حاليكه، مقاوم سازي كامل شهر، در ارتباط با شناخت كامل و دقيق از عناصر تشكيل دهنده كالبد شهر و ميزان آسيب پذيري هر يك از عناصر شهري و داشتن راهكارهايي با هدف كاهش آسيب پذيري عناصر شهري است. در اين بين، معابر شهري به عنوان يكي از عناصر كالبدي شهر، نقش كليدي در زمان وقوع و نيز پس از رخداد زمين لرزه به عهده دارند. آسيب شناسي لرز ه اي شبكه ارتباطي و به ويژه معابر شهري، به عنوان يكي از عناصر كالبدي شهر، از اهميت ويژ ه اي برخوردار است. شبكه هاي ارتباطي و مسيرهاي حمل و نقل، خطوط كليدي جوامع به ويژه به لحاظ دسترسي پس از وقوع زلزله بسيار حياتي هستند، زيرا اثر مهمي در عملكرد امداد رساني دارد. يكي از اركان مديريت بحران دريك منطقه زلزله زده، پيشگيري وكاهش از تلفات ناشي از زلزله است. براي حصول به اين اهداف، سريع تر رسيدن گروه هاي امداد به حادثه ديدگان، باتوجه به كاهش عرضه ظرفيت راه ها بر اثر خرابي آنها و افزايش تقاضاي خروج از منطقه زلزله زده، ضروري به نظر مي رسد.