هويّت در معماري معاصر با مقايسه دو رويكرد منطقه گرايي انتقادي و منطقه گرايي با يكديگر

هويّت در معماري از مباحثي است كه امروزه در بسياري از محافل و نشست هاي تخصصي معماري مطرح مي شود. هميشه هنگام صحبت درباره هويّت و معماري با هويّت، قياس بين معماري سنتي و معماري مدرن پيش مي آيد كه به شكل متضاد در دوسوي اين مقايسه قرار گرفته اند و همواره از معماري سنتي به عنوان يك معماري با هويّت و از بسياري از آثار معماري معاصر به عنوان يك اثر بي هويّت ياد مي شود. حال سوالي كه مطرح مي شود اين است كه آيا تنها معماري سنتي يك معماري با هويّت است و معماري عصر حاضر نمي تواند با هويّت باشد؟ آيا هويّت بخشي در معماري با خلاقيّت مخالفت مي كند و تنها با تقليد از گذشته است كه مي توان معماري با هويّت خلق كرد؟ در اين مقاله سعي شده است تا با قياس دو رويكرد منطقه گرايي و منطقه گرايي انتقادي، كه هر دو رويكرد به دنبال هويّت در معماري معاصر مي باشند؛ راهكارهايي براي معماري يافت كه علاوه بر حفظ هويّت دستاوردهاي عصر حاضر معماري را نيز در بر داشته باشد. براي دستيابي به اين هدف با مطالعه نظريات موجود در اين زمينه و مطابقت آن ها با بناهايي كه نظريه پردازان به عنوان يك اثر موفق در زمينه منطقه گرايي ياد مي كنند، سعي مي شود دستورالعمل و راهكارهاي عملي پيشنهاد شود تا زمينه ساز خلق اثر با هويّت در معماري امروز باشد.