ضوابط و مقررات طراحي پياده راه براي نابينايان (مطالعه موردي ميدان احمد آباد)

امكانات حركتي و جمعيت يابي هر فرد، درون محيط ساخته شده، مستقيما با كيفيت و كميت علائم بصري موجود در عناصر تعريف كننده فضا و پتانسيل ادراكي بيننده رابطه دارد. در صورت نبود يا عدم كفايت اين علائم، مخصوصا در معماري معاصر، مي توان از آگاهي ساير حواس و در نتيجه علائم قابل تشخيص براي همگان بهره گرفت. وجه تمايز پياده راه با ديگر فضاهاي جمعي كه اهميت بررسي آنرا دوچندان مي كند گره خوردن زندگي روزمره شهروندان با آن و ثبت خاطره جمعي است. حال اين خاطره جمعي مي تواند از طريق هر يك از حواس پنجگانه ثبت و ضبط گردد. در اين مطالعه سعي بر آن شده است كه با توجه به مفهوم پياده راه وشناخت معلوليت فرد نابينا و بررسي ضوابط و مقررات خاص اين قشر از جامعه راهكارهايي جهت ايجاد آسايش و حضور اين دسته از كاربران شهري در فضاهاي اجتماعي بطور مستقل ارائه گردد.