«بررسي نقش دين و سنت در هنر و معماري دوره ي اسلامي »

هنر هاي سنتي در ايران ، در عين تنوع در صورت ، از يك معنا سخن مي گويند و به مفاهيمي مشترك دلالت دارند، و اينها آميزه اي است از باورهاي ايراني و اسلامي. اين مفاهيم و عناصر در هنرهاي سنتي ايران به صور مختلف ظاهر شده اند، از جمله: به صورت نخل ، مثل درخت سرو و سرو خميده(بته جقه) و شمسه، در معماري، مانند بناي هشت بهشت و سي سه پل، در شهرسازي مثل چهار باغ. در كل معماري به مثابه بستر زندگي انسان همچون خود انسان از دو وجه جسماني و روحاني يا آشكار و پنهان تشكيل شده است. وجه آشكار ناشي از عوامل مادي ، محيطي و كاركردي است. در حاليكه وجه پنهان معماري متاثر از باورها و اعتقادات انسان مي باشد. با اين رويكرد هدف پژوهش ، مطالعه نقش باورهاي ديني در هنر و خصوصاٌ معماري و نزديك شدن به لايه هاي پنهان آن مي باشد.