راهكارهاي طراحي منظر شهري براساس اصول روانشناسي محيط

شهر‌ها به عنوان پديده‌هايي پويا كه مدام در حال تحول بوده و به عبارت ديگر، تنها عنصر ثابت در آن‌ها «تغيير» است، از دو بعد اصلي؛ كالبدي ( شكلي ) و محتوايي ( معنايي ) برخوردارند. به همين نسبت، تاثيراتي كه محيط‌هاي شهري بر شهروندان و بازديد كنندگان از آن‌ها بر جاي مي‌گذارند، بر دو جنبه اساسي انساني؛ حواس مادي و روحيات آدمي قابل بررسي است. منظر شهري نيز كه وضعيتي متغير و متداوم را از نظرگاه تا فضاي زندگي در برابر مخاطبين قرار مي دهد، مجموعه اي از نشانه ها را در خود جاي داده است. اين وجه نشانه اي امكان قرائت و ادراكي بي واسطه و بدون مفسر را براي اهالي شهر به وجود مي آورد. در هنگام گذر افراد از يك فضاى شهرى، عوامل محيطى مختلفى، ذهن آنها را به خود مشغول مى كنند. هر چند احساسات و شرايط درونى انسان ها، در نوع نگاه ايشان به محيط، تاثير زيادى دارد، اما تجربه ثابت كرده است كه تاثير محيط و فضاى اطراف نيز ( منظر شهري ) در ايجاد واكنش هاي انسان ها تشديد و يا كاهش احساسات لحظه اى تاثير قابل ملاحظه اى دارند. اين مقاله ميكوشد با مدد رويكرد نشانه شناسي، به تحليل و تفسير راهكارهاي طراحي منظر شهري پرداخته و رابطه دلالتي نشانه هاي موجود را با اصول روانشناسي محيط، به نحوي علمي و تحليلي، تبيين سازد. در نهايت نوشتار پيش رو بر آن است به اين پرسش ها پاسخ دهد كه چگونه منظر هاي شهري را با مفاهيم انساني و روانشناسي طراحي كنيم؟ اهميت روانشناسي محيط در طراحي چيست؟