بررسي ريشه هاي پايداري در ساختمان هاي سنتي جلگه اي استان گيلان، نمونه موردي: ساختمان شيكيلي خانه پرمهر

گيلان در شمال كشور به دليل وفور جنگل و استحصال راحت چوب هاي مناسب براي ساخت بنا، معماري مسكوني متفاوت از ديگر نقاط ايران بروز نموده است. و در كنار سواحل جنوبي درياي خزر قرار گرفته و از خصوصيات بارز آن رطوبت و بارندگي زياد است. و به طور كلي اين استان داراي آب و هوايي معتدل و مرطوب مي باشد. از طرفي وجود حصار بلند البرز در جنوب اين ناحيه، مانع از خروج رطوبت و بخار ناشي از دريا مي گردد. استان گيلان شامل دو قسمت كوهستاني و جلگه اي است. در هر كدام از اين دو ناحيه در اجزاي تشكيل دهنده معماري تفاوت هايي ديده مي شود. رطوبت و بارندگي زياد عامل اصلي شكل گيري معماري و شهرسازي اين ناحيه مي باشد. بافت شهري و روستايي به صورت باز است و جهت استفاده از حداكثر تهويه و كوران و جلوگيري از راكد ماندن رطوبت، اجزاي تشكيل دهنده محيط مسكوني به صورت پراكنده در محوطه استقرار مي يابند. به خصوص در معماري اين منطقه از عناصري جهت دفع رطوبت و حداكثر تهويه و هدايت باران و آب هاي سطحي استفاده شده، تا از اين طريق بتوانند به نوعي معماري همساز با اقليم دست يابند؛ كه در كنار عوامل زيباشناسانه و نيز هماهنگي با محيط اطراف، شرايط آسايش را براي ساكنان خود فراهم آورد. در اين منطقه روند گسترش بنا بر اساس اولويت هاي اقليمي و به ترتيب از سمت جنوب، شرق، غرب و سپس در ارتفاع مي باشد. در اين مقاله درخصوص ساخت يكي از انواع بناهاي جلگه مركزي گيلان، چنانكه بخشي از اين مطالب به صورت مشاهده جزييات در بناهاي قديمي استحصال شده است. و همچنين توضيح مختصري در مورد پايداري و اتصال و نوع تحمل و انتقال بار در اجزاء سازه اي، اشاره اي گرديده است.