تدوين رويكرد مواجهه با بافت‌هاي فرسوده شهري در ايران از طريق انطباق رويكردهاي كشورهاي پيشرفته غربي با شرايط ايران

بهره گرفتن از تجارب پيشين و امروزين كشورهاي پيشرفته غربي در مواجهه با بافت هاي مساله دار و فرسوده، نيازمند مباني نظري و روش شناسي تدوين شده است تا از الگوبرداري هاي مغشوش كه مي توانند باعث گمراهي برنامه ريزان شوند اجتناب گردد. براي اين منظور، در اين مقاله چارچوب نظري اي تدوين شده است كه بر مبناي آن از تقابل ديالكتيكي رويكردهاي حاكم بر تجارب پس از جنگ جهاني دوم (نهاد: مدرنيزاسيون) و رويكرد امروزين حاكم بر برنامه‌ريزي شهري در كشورهاي غربي (برابرنهاد: بازآفريني شهري) نتيجه گيري حاصل شود كه شرايط خاص جامعه ايران را مد نظر قرار دهد (هم نهاد: بازآفريني بومي). اين نتيجه گيري با استفاده از نظريه آشفتگي كه توصيف و تبييني از جامعه ايران ارائه مي دهد انجام گرفته است. يافته هاي اين تحقيق نشان مي دهد كه اگرچه در مواجهه با بافت فرسوده در ايران ناچاريم از آخرين دستاوردهاي دانش شهرسازي غربي در اين زمينه – بازآفريني شهري - بهره گيريم، اما با توجه به عدم پيمودن برخي ملزومات اين سياست در دهه هاي پيشين، بايد آن را با شرايط امروز ايران انطباق دهيم. اين رويكرد پيشنهادي را «بازآفريني بومي» ناميده ايم كه تفاوت هاي عمده اي با رويكرد بازآفريني غربي دارد. برخي ويژگيهاي اساسي اين رويكرد شامل توجه خاص به يكپارچگي، تقويت نقش بخش هاي عمومي، تعاوني و غير انتفاعي، اولويت قائل شدن براي محيط زيست، تقويت انسجام اجتماعي و توجه به نقش ساخت حقيقي در جامعه و اصلاح توزيع جمعيتي و ساختماني مي شود.