اصول معماري ايراني، مقياس منطقي، فرهنگ، آموزش، روش هاي نو و تفكر پايدار عوامل موثر در پايداري معماري و شهرسازي

مفهوم پايداري همواره در ذهن و زندگي انسان حضور داشته و اولين نشانه هاي آن زماني نمود پيدا كرد كه او سعي در ايستادن داشت و براي اينكار او بايد مي توانست تعادل خود را حفظ كند. او درك كرده بود كه براي ادمه حياط بايد بتواند بايستد، راه برود، بدود، شكار كند و كار كند. در آن زمان او هيچ دانشي در خصوص سيستمي در گوش مياني متشكل از سه حلقه عمود برهم و مايعي جاري در آنها كه با عث تعادل مي شود نداشت و نمي دانست آن مايع با گردش خود بين سه حلقه چگونه باعث ايجاد تعادل بدن ميشود و با كمي تمرين در يكسالگي آموخت چگونه تعادل خود را حفظ كند. نكته اصلي اينجا بود كه او در اولين قدم براي بقاي زندگي به پايداري ذهن نياز داشت و در صورت پايداري ذهن و تفكر و منطق پايدار مي توانست در همه چيز پايداري ايجاد كند و درست زماني توانست پايدار بماند كه مفهوم پايداري را در ذهن يافت و آنرا در خود نهادينه كرد. معماري و شهرسازي پايدار نيز در سايه تفكر پايدار و درك و تجلي مقياس منطقي در دست ساخته هاي انسان در دنياي خارج متبلور خواهد شد. در طول تاريخ معماران بومي ايران با تحصيل شرايط مساعد در محورهاي سه گانه اجتماعي – فرهنگي ، اقتصادي و محيطي موفق به ايجاد پايداري در معماري و شهرسازي ايران زمين شده اند. اين مقاله سعي در بررسي و چگونگي روند شكل گيري معماري و شهرسازي بومي و پايدار ايران بر مبناي تفكر پايدار معماران آن و در چهارچوب مقياس منطقي را دارد . در اين راه با بررسي اصول حاكم بر معماري ايراني و تفكر پايداري كه توانسته در طول تاريخ بر شگل گيري و پايداري آن اثر گذارد، قصد استخراج مولفه هاي موجود در معماري بومي ايران را كه همگي واجد مقياس منطقي و پايداري بوده و منبعث از تفكر پايدار معماران حكيم اين مرز و بوم هستند را داريم .