بررسي بكارگيري مصالح هوشمند ساختمان در معماري و شهرسازي پايدار

فناوري نانو موج چهارم انقلاب صنعتي، پديده اي عظيم مي باشد كه در تمامي گرايشات علمي راه يافته است تا جايي كه در يك دهه ي آينده برتري فرايندها، وابسته به اين تحول خواهد بود. از جمله دستاوردهاي فراوان اين فناوري كاربرد آن در توليد، انتقال، مصرف و ذخيره سازي انرژي با كارايي بالاست كه تحول شگرف را در اين زمينه ايجاد مي كند. تكنولوژي در قرن گذشته در هر چه ريزتر كردن دانه هاي بزرگ تر پيشرفت چشم گيري داشت، اما تكنولوژي نو در قرن حاضر مسير عكس را طي مي كند يعني مواد فوق ريز را بايد تركيب كرد تا دانه هاي بزرگ تر و كارآمد به وجود آورد؛ درست همان روشي كه در طبيعت براي توليد كردن حاكم است. مجموعه هاي طبيعي، تركيبي از دانه هاي فوق ريز قابل تشخيص با خواص مشابه و يا متفاوت با اندازه هايي در حدود نانو است. هدف نهايي از بررسي مواد در مقياس نانو، يافتن طبقه جديدي از مصالح ساختماني با عملكرد بالا مي باشد، كه آن ها را مي توان به عنوان موادي چند منظوره به شمار آورد، خاصيتي كه پديده ها در عصر حاضر ناچار به تمايل به آن براي بقا مي باشند. فكر مواد هوشمند نزديك به يك دهه است كه ذهن بشر را به خود جلب كرده است. مواد هوشمند قادرند به محيط اطراف خود پاسخ دهند و با آن سازگار شوند. سير پيشرفت مصالح ساختماني به سمت مصالح چند منظوره و مصالح هوشمند حركت كرده و در نهايت به مصالح فازي (Fuzzy) منتج مي گردد. وجود مصالح و سيستم هاي سازه اي هوشمند در پيشرفت ايده كنترل هوشمند ساختمان نقش اساسي داشته است. اين مصالح مي توانند سبب بهبود روش هاي طراحي و ساخت و ساز ساختمان ها شوند. در نگرش طراحي ساختمان هاي پايدار، اغلب از چنين مصالح پر بازدهي استفاده مي شود، چرا كه اين مواد ماهيتي سازگارتر با محيط زيست داشته و سبب افزايش عمر مفيد ساختمان مي شوند.