امكان سنجي پياده راه سازي در محورهاي شهري قزوين با استفاده از روش تحليل سلسله مراتبيAHP

طي سده ي گذشته، رشد سريع و چشمگير تكنولوژي و ماشيني شدن زندگي، موجب تبديل فضاي شهري به فضايي با محوريت حركت سواره و نيازهاي برآمده از آن، از سوي ديگر فراموشي فضاها و حركت پياده در شهرها شده است. گذر و پياده راه هاي امن و لذت بخش گذشته براي پياده روي، به خيابان هايي پر تنش و با ازدحام ترافيك تبديل شده است.اين روند پيامدهاي ناگوار اجتماعي_اقتصادي، زيست محيطي و كالبدي عديده اي براي شهرها و به ويژه مراكز شهري به بار آورده است.از اين رو، از اواخر دهه ي 1960 بينش و عمل حرفه اي برنامه ريزان شهري پيشرو در جهت تحديد حركت سواره و احياي مركز شهري گسترش يافته است. امروزه موفقيت شهرها در رقابت هاي مكاني و بين شهري وابستگي بسيار مهمي به توانايي ارايه تصويري جذاب از خود دارد. مكان ها و فضاهاي شهري به عنوان كليدي ترين عواملي كه اين نقش را برعهده دارند از جايگاه ويژه هاي در ساختار رقابت هاي شهري برخوردار مي باشند. اين پژوهش با هدف بررسي يك گونه از اين مكان ها و فضاهاي شهري يعني مسيرهاي پياده گردشگري در صدد اين است كه پس از ارزيابي مؤلفه هاي كيفي مطلوبيت بخش اين گونه از فضاهاي شهري و انتخاب نمونه هاي مسير گردشگري در شهر قزوين، بهترين گزينه از ميان گزينه هاي موجود را جهت پياده راه سازي ارائه دهد.بر اين اساس روش تحليلي مورد استفاده در اين پژوهش روش تحليل سلسله مراتبي(AHP) مي باشد كه با در دست داشتن هدف مورد نظر پژوهش و معيارهاي انتخاب شده از محتواي مفاهيم نظري و ارزيابي شده از منظر دو عامل كاربران فضا، و مشاهده مستقيم پژوهشگر از فضا به بررسي و تحليل گزينه هاي انتخاب شده بر اساس ساختار روش تحليلي پژوهش مي پردازد. بر اين اساس مطالعه ي موردي نشان دهنده ي اين است كه با توجه به معيارهاي انتخاب شده و ارزيابي شده، محور امام خميني(حدفاصل سبزه ميدان تابازار) نسبت به محور خيام(حدفاصل چهارراه شهرداري تا سه راه خيام) براي تبديل شدن به پياده راه در اولويت قرار دارد.