مقايسه زيبايي شناسي در نقاشي و معماري از نظر ژيل دلوز با انديشمندان اسلامي

زيبايي شناسي شاخه اي از فلسفه است كه از تحليل مفاهيم و راه حل مسائلي بحث مي كند كه از تامل در خصوص موضوعات ادراك از زيبايي شناسي بر مي خيزد. در ميان اغلب انديشمندان و حكيمان مسلمان پرداختن به امر زيبايي و تعريف اين معنا به زيبايي معنوي و معقول بيش از ابعاد بصري آن اشاره گرديده است در ميان اين حكما ابن هيثم اولين مسلماني است كه تعريفي آكادميك از زيبايي ارائه مي دهد. و انديشمنداني چون عبدالحميد صبره، گلرو نجيب اوغلو، هانري كاربن و سيد حسين نصر نظريه ابن هيثم در مورد زيبايي)الحسن( را مبسوط ترين تعريف به زبان عربي دانسته وآن را شرطي لازم براي فهم رخدادهاي بصري اسلامي در قرن چهارم و پنجم هجري مي دانند. براساس كتاب ژيل دلوز به نام فرنسيس بيكن: منطق احساس،” در واقع اساس زيبايي شناسي اين كتاب را مي‌توان زيباشناسي نيروها دانست. رؤيت پذير كردن نيروها از خلال آثاري كه بر ماده مي‌گذارند. به نظر او در هنر نه خلق يا باز توليد فرم ها، بل تصرف نيروها اهميت اساسي دارد “. اين مقاله مي كوشد مفهوم زيبايي و عوامل موثر در درك زيبايي و زيبايي شناسي در معماري و نقاشي را بررسي كرده و زيبايي شناسي در نقاشي و معماري را از نظر ژيل دلوز با انديشمندان اسلامي مقايسه كرده و همراه با آن عوامل موثر زيبايي در معماري ونقاشي و همچنين چالش هاي فرا روي آن را بيان كند.