انتخاب نوع روسازي خطوط راه‌آهن مبتني بر نگهداشت با رويكرد تحليل هزينه‌هاي دوره عمر (LCCA)

مزاياي قابل توجه حمل و نقل ريلي از قبيل سرعت، ايمني، نظم، ظرفيت و راحتي باعث گسترش روز‌افزون آن و جذب بيشتر كالا و مسافر گرديده‌‌است. خطوط آهن بزرگترين سرمايه اين صنعت به شمار مي روند. مسلما در چنين سيستمي نياز به خطي پايدار با قابليت اعتماد بالا خواهد‌بود كه روسازي خط در آن با تحمل بارهاي وارده از طرف قطار و انتقال به زيرسازي و تاثير مستقيم بر قطار و مسافرين، اهميت بالايي دارد. نگهداشت مناسب خطوط شامل تشخيص و ارزيابي عيب، برنامه ريزي رفع و نظارت به منظور كاهش عيب، با حداقل هزينه يكي از مهمترين ويژگي‌هاي روسازي مناسب مي باشد. هدف از انجام اين تحقيق انتخاب نوع روسازي خطوط راه‌آهن در كشور با استفاده از رويكرد تحليل هزينه‌هاي دوره عمر (LCCA) از بين دو نوع روسازي سنتي (بالاستي) و مدرن (بدون بالاست) بوده‌است. در اين تحقيق هزينه‌هاي دوره عمر دو نوع روسازي با توجه به فهرست بهاء راه و باند و نگهداشت سال 95 و شرايط قراردادي نگهداشت خطوط اداره كل راه‌آهن شمالشرق 1 كشور با در نظر گرفتن يك دوره عمر 24 ساله بدست آمد. نتايج بدست آمده مشخص نمود كه هزينه‌هاي طراحي و اجرا در روسازي مدرن 65 درصد كل هزينه‌ها بوده در حاليكه اين هزينه‌ها در روسازي سنتي 25 درصد بوده است، هزينه‌هاي نگهداشت در روسازي مدرن 35 درصد و در روسازي سنتي 75 درصد كل هزينه‌ها بوده است. نتايج بدست‌ آمده نشان داد كه نگهداشت روسازي مدرن با هزينه‌هاي كمتر نسبت به روسازي سنتي امكان‌پذير است و با مقايسه هزينه‌هاي دوره عمر مشخص گرديد استفاده از روسازي مدرن مبتني بر نگهداشت مقرون به صرفه‌تر از روسازي سنتي مي‌باشد.