تحليل قابليت هاي مشترك در ادبيات حماسي و معماري ايران

در ميان انواع شناخته شده ادبي، نوع حماسي، جايگاه ويژه اي در ادبيات مللِ با سابقه و كهن جهان دارد و از جنبه هاي بسياري كه در اين مقاله به آن ها پرداخته خواهد شد، با هنر معماري اين سرزمين ها در ارتباط است. در اين ميان، اثر حماسيِ بي مانند، شاهنامه فردوسي، از برترين آثار حماسي جهان به حساب آمده است. شعر فردوسي و معماري هر دو هنر هستند. شعر هنر كلامي و معماري هنر ساختاري و سازه اي است كه درك معناي نهفته در پس آن ها به درك هويت در هنر و معماري مي انجامد. هدف مقاله حاضر، تحليل قابليت هاي مشترك در ادبيات حماسي و معماري ايران با تأكيد بر شعر فردوسي است. براي اين منظور، حماسه و معماري از جنبه هاي فضايي و محتوايي مورد بررسي قرار مي گيرد تا در نهايت ويژگي هاي حماسي نهفته در معماري گذشته ايران جهت غناي معماري معاصر استخراج گردد. در اين مقاله ضمن بررسي خصلت هاي حماسي در هر دو عرصه (شعر و معماري) در نتيجه گيري اشاره خواهد شد كه با روي آوردن به يك هستي شناسيِ رابطه اي در باب فضا و غنا يافتن آن از مطالعات ميان رشته اي، كليدواژۀ فضا همچنان در تحليل رابطه شعر و معماري رهگشا خواهد بود و در رابطۀ آن با اسطوره و حماسه نقشي ميانجي گرانه خواهد داشت.