بازشناسي معماري بومي از منظر معماري پايدار (نمونه موردي : تيمچه قم)

در عصر حاضر با توجه به محدوديت منابع، آلودگيهاي زيست محيطي و افزايش جمعيت چالشهايي جدي پيش روي بشر قرار گرفته است. پژوهشگران نيز در شاخه هاي مختلف علوم به راهكارهاي متفاوتي براي پاسخ به اين چالش ها انديشيدهاند. در حوزه معماري كه مصرف بسياري از منابع را به خود اختصاص داده است يافتن راهكارهاي جدي بسيار ضروري ميباشد. در حال حاضر معماري پايدار به عنوان يك پاسخ كلي مطرح شده است و همچنان بررسي و تحليل ابعاد مختلف آن ضروري است. از سوي ديگر بناهاي بومي متعددي كه در ايران هنوز پابرجا هستند بشر امروز را بسيار به خود معطوف داشته است. از يك سو چالش هاي مرتبط با معماري پايدار و از سوي ديگر رويكرد پژوهشگران معاصر به سوي بناهاي بومي اين سئوال را به وجود ميآورد كه چه ارتباطي ميان معماري پايدار و اين بناهاي بومي وجود دارد؟ با توجه به گستردگي موضوع يكي بناهاي بومي شهر قم به نام تيمچه به عنوان نمونه موردي در اين پژوهش مورد بررسي قرار گرفته است. هدف از اين پژوهش استخراج اصول كلي معماري پايدار از يك سو و تبيين ويژگيهاي معماري تيمچه قم از سوي ديگر ميباشد تا با تطبيق اين دو بتوان به رابطه ميان آن ها پي برد. روش تحقيق به كارگرفته شده در اين پژوهش توصيفي-تحليلي بوده و طي آن به توصيف متغيرهاي پژوهش و بررسي رابطه آنها پرداخته شده است. براي جمع آوري اطلاعات نيز از دو روش كتابخانهاي و ميداني بهره گرفته شده است. نتيجه اين پژوهش بيان ميكند كه نمودهاي عيني اصول معماري پايدار از نظر كالبدي، زيست محيطي و انساني در تيمچه وجود داشته و از آنجا كه كه اين بنا در اقليم گرم و خشك قرار گرفته است مجموعهاي از راهكارهاي طراحي را براي ساخت بناهاي پايدار در اين اقليم در اختيار طراحان و معماران معاصر قرار داده است.