تعيين معيارهاي مؤثر بر ارتقاء سرمايه اجتماعي در پياده راه ها

سرمايه اجتماعي يكي از مفاهيم پركاربرد علوم اجتماعي مي باشد كه ريشه در تعاملات اجتماعي دارد. امروزه فضاهاي شهري پياده مدار، با روندي ناموزون و ناهماهنگ با ويژگي هاي اجتماعي و فرهنگي جامعه و نيز خواسته ها و نيازهاي شهروندان در حال رشد و گسترش است، پياده راه ها به عنوان گونه اي از فضاي شهري از اين امر مستثني نيستند كه نتيجه آن؛ نارضايتي شهروندان، عدم حس تعلق آنان، كاهش حس مسئوليت و عدم احساس امنيت از حضور در معبر پياده مي باشد. اين امر موجب كاهش تعاملات و انسجام اجتماعي در معبر شده كه به كاهش سرمايه اجتماعي در پياده راه و در نهايت در شهر مي انجامد. اهميت و ضروت اين مسأله باعث گرديده است كه با نگاهي عميق تر به نقش طراحي شهري در ارتقاء سرمايه اجتماعي در طراحي پياده راه هاي ايران، كه امروزه با بحران مواجه اند، قدمي هرچند ناچيز برداشته شود. در اين مسير از روش اسنادي و كتابخانه اي جهت ارتقاء سرمايه اجتماعي در پياده راه ها بهره گرفته شده است كه با استناد به مطالعات انجام شده شاخص هاي اعتماد محيطي، امنيت، ايمني، دسترسي، همياري و همكاري در جهت بهبود اوضاع محله اي، مشاركت اجتماعي، مطلوبيت بصري، هويت اجتماعي و ارتقاء كيفيت خدمات و تسهيلات به عنوان شاخص هاي مؤثر در ارتقاء سرمايه اجتماعي در پياده راه ها مطرح گرديدند.