سيستم هاي جنبشي در معماري: رويكردي نوين براي سيستم هاي كنترل محيطي و ساختمان هاي حساس به زمينه

معماري جنبشي يك مفهوم طراحي در معماري معاصر است، كه تغيير شكل فيزيكي يك ساختمان را با هدف باز تعريف استفاده هاي سنتي از تحرك از طريق نوآوري هاي تكنولوژيكي را بررسي مي كند. بهره برداري از روباتيك، مكانيك و الكترونيك براي اين رويكرد نوين ضروري است. معماران با استفاده از اين تكنولوژي هاي جديد، بيش از اين وابسته به ايده هاي سنتي از تعادل ساختاري نيستند؛ هم اكنون ديوار قابل حركت است، سقف قابل تا شدن است و كل ساختمان قابل تغيير است. اين مقاله در حال بحث درباره اين گرايش نوين است و برخي پرسش ها را درباره اينكه اين امر تا چه حدي مي تواند راه حل هاي واقعي را به مشكلات معماري معرفي كند، تا چه گستره اي اين راه حل ها مي توانند حامي سيستم هاي كنترل محيطي باشند، و آن ها چگونه مي توانند به توسعه تعامل دوجانبه بين ساختمان و زمينه كمك كنند، جواب مي دهد.