توسعه پايدارمعماري در جهت حفظ محيط زيست

باتوجه به مشكلات دنياي جديد ومدرن،سامانه هاي پايدار و افزايش جمعيت و عدم هماهنگي آن با محيط زيست و نيز متفاوت بودن فرهنگ وآداب انسان ها در طي ادوار مختلف،بخصوص قرن معاصر،عدم تجربه به روابط صحيح بين نيازهاي انسان ومحيط زيست ،موجب تغييرات وسيع وبرهم خوردن شرايط طبيعي و اكوسيستم ها در بسياري از نقاط جهان شده است .اما آثاربرمحيط زيست نوعي تفكر جديدي به مسايل زيست محيطي در مردم به وجود آورد و مهمترازهمه براي اولين بار درتاريخ احساس شدكه منابع طبيعي زمين محدود است ومتعلق به همه است .واژه توسعه پايداراز واضح ترين مفاهمي مي باشد كه به خوبي ،آنچه كه در ذهن وانديشه افراد است بيان مي كند به همين دليل اين واژه به سرعت فراگير شده و كاربردي عمومي پيدا كرده است.دستيابي به چنين توسعه اي مستلزم تحول مثبت عظيم بنيادي در اقتصاد جهان ،بهره وري معقول ومناسب از منابع طبيعي ،نيز تغيير جهت به طبيعت و تجديد نظر جديد در اگوهاي مصرفي و توليدي منابع طبيعي است. در اين ميان نيز نقش معمار هم راستا با ساير دانشمندان در پي يافتن راهكار هاي پيشرفته و نوين براي تامين آسايش زندگي مطلوب انسان بوده اند،بديهي است كه زندگي ،كار،تفريح و استراحت و....همه و همه فعاليت هايي مي باشد كه در فضا هاي طراحي شده توسط معماران صورت پذيرفته و از آنجا كه نقاط ضعف و قوت يك ساختمان بر محيط زيست منطقه تاثير مستقيم دارد وظيفه اي حساس بر عهده معماران مي باشد.